Πνεύματική ζωή δεν νοείται χωρίς πνευματικό πατέρα

Όλοι μας χρειαζόμαστε πνευματική καθοδήγηση.

Όλοι μας χρειαζόμαστε έναν πνευματικό πατέρα στον οποίο θα εξομολογηθούμε τις αμαρτίες μας αλλά θα ζητήσουμε και την φωτισμένη συμβουλή του.

Όλοι μας λοιπόν χρειάζεται να έχουμε ταπεινό φρόνημα και διάθεση υπακοής και μαθητείας, διότι εάν δεν έχουμε τέτοιο φρόνημα δεν θα μπούμε στην διαδικασία ν’αποκτήσουμε πνευματικό πατέρα αλλά αντιθέτως θα ζούμε μέσα στην πλάνη της πνευματικής αυτονομίας.

Πνεύματική ζωή δεν νοείται χωρίς πνευματικό πατέρα. Και όντως είναι μεγάλη ευλογία να έχουμε τον πνευματικό μας πατέρα κοντά μας, ώστε εύκολα να μπορούμε να τον δούμε, συχνά να εξομολογηθούμε και να ζητήσουμε στην συμβουλή του για κάποιο πνευματικό θέμα που έχει προκύψει στην καθημερινότητά μας.

Στα μοναστήρια οι μοναχοί έχουμε την ευλογία σε καθημερινή βάση να εξαγορεύουμε τους λογισμούς μας στο γέροντά μας αλλά μας δίνετε και η δυνατότητα της συχνής εξομολόγησης και της συστηματικής πνευματικής καθοδήγησης.

Έτσι λοιπόν -αναλογικά βεβαίως- καλείται και ο λαϊκός χριστιανός να προσπαθεί να συναντά συχνά τον πνευματικό του.

Ο πνευματικός μας- να γνωρίζουμε- ότι δεν έχει την έννοια μας μόνο όταν μας συναντά κατα το Μυστήριο της Εξομολογήσεως αλλά από την στιγμή που έχουμε εμπιστευτεί το πετραχήλι του συνεχώς εύχεται για εμάς. Όμως και εμείς θα πρέπει να προσευχόμαστε γι’αυτόν, ο Θεός να του δίνει κουράγιο, υπομονή, διάκριση και φωτισμό ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του, οι οποίες δεν είναι μόνο πνευματικού ενδιαφέροντος αλλά πολλές φορές έχει υποχρεώσεις διοικητικού περιεχουμένου αλλά και προσωπικά θέματα της ζωής του (και εκτός αυτών, ας έχουμε υπ’όψιν μας ότι δεν έχει μόνο εμάς αλλά κι άλλα πνευματικά τέκνα που τον χρειάζονται).

Μεγάλη ευλογία λοιπόν να έχουμε πνευματικό και μεγαλύτερη εάν ο πνευματικός μας είναι κοντά μας και μπορούμε να τον βλέπουμε συχνά.
Εάν μία φορά είναι μεγάλη η ευθύνη να γίνει κάποιος γονιός ασυγκρίτως μεγαλύτερη είναι η ευθύνη της πνευματικής πατρότητος. Γι’αυτό χρειάζεται υπεύθυνα να διαλέξουμε πνευματικό πατέρα και πλέον να είμαστε έτοιμοι να υπακούσουμε και να μαθητεύσουμε υπο την δική του καθοδήγηση στην πορεία μας προς την Σωτηρία αλλά και ο πνευματικός καλείται και ο ίδιος να ζει μια πνευματική ζωή, έχοντας -πρωτίστως- και αυτός πνευματικό πατέρα. Διότι τελικά καλός γέροντας γίνεται αυτός που ήτανε (και είναι) καλός υποτακτικός, έτσι και καλός πνευματικός πατέρας είναι αυτός που είναι πρωτίστως πνευματικό τέκνο κάποιου άλλου πνευματικού πατέρα.

Η αυτονομία οδηγεί στην πνευματική νέκρωση. Η πνευματική εξάρτηση φέρνει πνευματικούς καρπούς. Τίποτα μέσα στην Εκκλησία δεν μπορεί να αυτονομηθεί. Όπου υπάρχουν τέτοιες τάσεις ή καταστάσεις αυτονόμησης δεν υπάρχει πνευματική προκοπή. Και δεν υπάρχει πνευματική προκοπή διότι εκεί που υπάρχει αυτονόμηση δεσπόζει ο εγωισμός και όχι η ταπείνωση, δεσπόζει το ίδιον θέλημα και όχι η υπακοή, δεσπόζει η φιλαυτία και όχι η μαθητεία.

Πηγή: https://www.facebook.com/paulos.papadopoulos.3572/posts/2085304011793691

προηγούμενο
επόμενο

Facebook Comments