«Παιδί, που η μάνα του προσεύχεται και κλαίει, δε θα χαθεί»

Μία μέρα χτύπησε τὴ μητρόπολη τοῦ Ἁγίου Ἀμβροσίου Μεδιολάνων, μία χήρα γυναίκα πού ἔκλαιγε.

—Γιατί κλαῖς;

—Για τὸ παιδὶ μου.

—είναι ἄρρωστο;

—Όχι εἶναι ζωηρό, πολὺ ἄτακτο. Δέ’μ’ ἀκούει. Κάνει κακὲς παρέες, γυρίζει μέρα-νύχτα. Ἄχ, θὰ χάσω τὸ παιδὶ μου!…

Ὅ ἱερὸς Ἀμβρόσιος τὴν παρηγόρησε καὶ τῆς εἶπε·

—Παιδί, πού ἡ μάνα του προσεύχεται καὶ κλαίει, δὲ θὰ χαθεῖ.

Ποιά ἦταν ἡ μάνα αὐτὴ; Ἡ Μόνικα.

Καὶ τὸ παιδί; Ὁ ἱερὸς Αὐγουστίνος. Κατόπιν μεγάλος Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας.