Ένας μαχητής της ΕΟΚΑ: Πατήρ Σάββας Αχιλλέως!

Ήταν εκ των απορρήτων του Στρ. Γεώργιου Γρίβα Διγενή, όντας υπεύθυνος να μεταφέρει την μυστική αλληλογραφία του.

Πήρε ακόμη μέρος στην 1η Αντάρτικη Ομάδα της περιοχής Κύκκου που συνέστησε ο Μάρκος Δράκος και της έδωσε την επωνυμία “Ουρανός”.

Ο πατήρ Σάββας Αχιλλέως γεννήθηκε στο ορεινό χωριό της Λευκωσίας, την όμορφη Άλωνα, στις 2 Αυγούστου του έτους 1930. Ήταν το πέμπτο και το μικρότερο παιδί μιάς φτωχικής αγροτικής οικογένειας. Γονείς του ήταν οι ευσεβείς και θεοφοβούμενοι άνθρωποι: ο Αχιλλής και η Ελένη.

Πήγαινε στο δημοτικό σχολείο του χωριού του και ταυτοχρόνως βοηθούσε την οικογένειά του στις καθημερινές φροντίδες. Ήταν ένα ευαίσθητο, πονόψυχο, έξυπνο και δυνατό παιδάκι. Τις κρύες μέρες και νύκτες του χειμώνα φρόντιζε να εφοδιάζη με ξύλα και κλαριά τα ανήμπορα και μοναχικά γεροντάκια και τους άναβε τα τζάκια για να ζεσταθούν. Εκείνοι με την σειρά τους του έβαζαν ευχές και έφευγαν από αυτόν τον μάταιο κόσμο, έχοντας το όνομά του στα χείλη τους. Επειδή ήταν εργατικός και χαρισματικός, γρήγορα έμαθε μόνος του να παίζη βιολί και να συνοδεύη τους γάμους με παραδοσιακά τραγούδια. Παράλληλα έμαθε την τέχνη του τσαγκάρη και επιδιόρθωνε, αλλά και κατασκεύαζε τα υποδήματα των συγχωριανών του.

Όταν τέλειωσε το σχολείο, έφυγε, για να εργαστή στην Λευκωσία. Εκεί γνώρισε λειτουργούς Του Θεού υψηλού πνευματικού αναστήματος και παράλληλα με την εργασία του για τον βιοπορισμό (εργάστηκε ως οικοδόμος, ως εργάτης-καθαριστής στα ξενοδοχεία και τέλος άνοιξε ένα μικρό μανάβικο μέσα στην αγορά της Λευκωσίας) εκτελούσε την πνευματική εργασία που οφείλουμε όλοι μας στην αθάνατη ψυχή μας.

Είχε την ευλογία να έχη καλούς εξομολόγους, τους οποίους ευγνωμονούσε σε όλη του την ζωή, διότι του δώσανε τις σωστές συμβουλές και το καλό παράδειγμα. Το έτος 1954 ο πατήρ Σταύρος Παπαγαθαγγέλου, με άκρα μυστικότητα και προσοχή στην επιλογή, ξεκινά να ορκίζη τα πρώτα παλληκάρια, με σκοπό την έναρξη του αγώνα κατά των Άγγλων κατακτητών και την ένωση με την μητέρα Ελλάδα. Ο Σάββας του Αχιλλή (Αχιλλέως) δεν μένει άπραγος.

Η γνωστή φωτογραφία της ομάδας «Ουρανός» στα βουνά του Κύκκου. «Η αντάρτικη ομάδα του Μάρκου Δράκου. Καθήμενοι, εξ αριστερών: Νίκος Παστελλόπουλος, Ανδρέας Ιερίδης, Νίκος Ιωάννου, Σάββας [Αχιλλέως] (τώρα Αρχιμανδρίτης). Ιστάμενοι: Χριστάκης Ελευθερίου, Παύλος Νικήτας, Στυλλής Ξαπόλυτος, Μάρκος Δράκος, Θεοδόσης Γαληνιώτης, Ευτύχιος Σαλάτας, Γεώργιος Γεωργιάδης, Ανδρέας Πολυβίου.» (Αγών, 01/04/1971)

Πάντοτε ειλικρινής και με αίσθημα αυτοθυσίας, ορκίζεται τον όρκο της Ε.Ο.Κ.Α. και μένει πιστός άχρι τέλους. Στην αρχή συμμετέχει στην προετοιμασία του αγώνα για την ελευθερία της πατρίδος του, κάνοντας το μανάβικό του κέντρο συλλογής πολεμοφοδίων και άλλων μυστικών δραστηριοτήτων.

Όμως οι εχθροί, που παρακολουθούν άγρυπνοι με βοηθούς τους τους προδότες, τον επισημαίνουν και καταφθάνουν για να τον συλλάβουν. Διαφεύγει την τελευταία στιγμή και εντάσσεται στην ομάδα με την ονομασία «Ουρανός» με υπαρχηγό τον ήρωα Μάρκο Δράκο.

Δύο ολόκληρα έτη ζει στα δάση σε κρησφύγετα, συμμετέχει σε ασκήσεις και επιχειρήσεις της ομάδας του με το ψευδώνυμο: Σάββας Αλωνεύτης η Ασκληπιός. Εκτελεί παράλληλα και χρέη, γιατρού-νοσοκόμου, μάγειρα, κουρέα και ότι είναι συνυφασμένο με προσφορά και φροντίδα και διακονία προς τον συνάνθρωπο.

Εκεί γνωρίζει και τον Αρχηγό Διγενή, ο οποίος διακρίνει στο νεαρό εκείνο παλληκάρι: το υψηλό αίσθημα ευθύνης, την ευστροφία, την σοβαρότητα και πλήθος ακόμα χαρισμάτων με κορωνίδα όλων την ακλόνητη πίστη και την καθαρότητα ψυχής και σώματος. Του αναθέτει, να μεταμορφωθή σε καλόγερο, να βρίσκεται στην Μονή του Κύκκου, να παρακολουθή τις κινήσεις των Άγγλων και όταν είναι ανάγκη εντός ελαχίστων λεπτών να ανεβαίνη στην κορυφή του βουνού και με κωδικοποιημένα σήματα να ειδοποιή την Ομάδα και τον Αρχηγό.

Επίσης, ήταν υπεύθυνος και για την διακίνηση της αλληλογραφίας όλης της Οργάνωσης. (Εκεί στην Ιερά Μονή της Παναγίας του Κύκκου του συνέβησαν τα θαυμαστά γεγονότα της παρέμβασης Της Θεοτόκου, τα οποία καθόρισαν όλη την μετέπειτα πορεία της ζωής του).

Στις 19 Ιουλίου του 1956 συλλαμβάνεται – κατόπιν προδοσίας – από Άγγλους στρατιώτες και φυλακίζεται. Μετά από φρικτά βασανιστήρια στο ανακριτήριο Ομορφίτας, εστάλη στα Κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιάς και αργότερα σε αυτά της Πύλας. Παρ’ όλο που στις φυλακές ανακρίνεται από τους ονομαστούς και τους πιο έμπειρους και βάρβαρους Άγγλους ανακριτές, το υψηλό του πνευματικό ανάστημα αλλά και η πάντοτε θαυμαστή παρέμβαση και η αγάπη Της Παναγίας μας, δεν τους δίνει κανένα δικαίωμα και καμμία εξουσία πάνω του.

Δεν μπορούν να αποδείξουν τίποτε με βεβαιότητα, ενω εκείνος δεν αποχωρίζεται λεπτό την Αγία Γραφή, στηρίζει πνευματικά και παρηγορεί τους συγκρατούμενους αδελφούς του και δεν αφήνει τον χρόνο να πάη χαμένος. Μέσα στις φυλακές υπάρχουν συγκρατούμενοι συναγωνιστές που τυγχάνουν να είναι καθηγητές του γυμνασίου.

Δράττεται της ευκαιρίας για τις πολυπόθητες σπουδές. Σε χρόνο ρεκόρ τελειώνει όλη την ύλη του γυμνασίου και αμέσως μετά την απελευθέρωση (συμφωνία Ζυρίχης – Φεβρουάριος 1959) δίνει εξετάσεις και λαμβάνει το απολυτήριο του γυμνασίου. Μέσα του όμως είχε ξεκαθαρίσει ότι θα αφιερωνόταν στο Θεό ως άγαμος κληρικός. Έτσι το 1959 χειροτονήθηκε Διάκονος. Αργότερα μετοίκησε μόνιμα στην Ελλάδα, όπου και πέθανε τον Αύγουστο του 2016, έχοντας το οφίκιο του Αρχιμανδρίτη.

Όλα αυτά τα γεγονότα τα περιέγραψε αργότερα στο βιβλίο του: «τα Απομνημονεύματά μου | Ε.Ο.Κ.Α. (Ομάδα: Ουρανός) | 1955-1959».

Απόσπασμα από το παρακάτω βίντεο:

«Έχω να πω ένα θαύμα μεταξύ των άλλων πολλών. Αφού βεβαιώθηκαν οι Άγγλοι ότι η μονή ήταν το αρχηγείο του αγώνα μάζεψαν 10.000 στρατό  και περικύκλωσε τη μονή, γέμισαν τα βουνά σαν τα μερμήγκια. Εκείνη τη μέρα περίμενα την αλληλογραφία.

Ο Διγενής μου είχε πει ότι θα πας στη μονή θα βάλεις ένα ράσο και θα με ειδοποιείς για ότι βλέπεις επικίνδυνο. Αν δε το κανείς εγώ θα σκοτωθώ και ο αγώνας θα χαθεί. Μου έδωσε μια ευθύνη τεράστια.

Εκείνη τη μέρα που περικυκλώθηκε η μονή, περίμενα την αλληλογραφία και όταν πήρα εκείνο τον ογκώδη φάκελο και  πήγα στην εκκλησία. Μόνη μου σκέψη ήταν πως που θα τη κρύψω. Άκουσα τότε μια φωνή από το τέμπλο που μου είπε, εδώ παιδί μου. Κοίταξα και είδα την εικόνα της Παναγίας.

Πήγα και προσκύνησα την εικόνα, σήκωσα τα μάτια μου και είδα μια κρύπτη που ποτέ δεν είχα δει. Έβαλα μια καρέκλα και έκρυψα εκεί την αλληλογραφία. Μόλις κατέβηκα μπήκαν οι άγγλοι μέσα στο ναό. Ακόμα ένα δευτερόλεπτο και θα με έβλεπαν. Ελπίζουμε ότι άλλοι θα μας ελευθερώσουν.

Θα πάρουμε την Κύπρο θα πάρουμε την Κωνσταντινούπολη, θα ανάψουμε κεριά στην Αγία Σοφιά και θα λειτουργήσουμε. Είναι πράγματα που θα δούμε στις μέρες μας»