«Τον μνημονεύσαμε και δεν ενοχλεί πλέον την οικογένεια μας»

Πριν από λίγο καιρό πήγα να αγιάσω το σπίτι μιας ευημερούσας και οικονομικά ασφαλούς οικογένειας.

Ένα όμορφο αρχοντικό με ακριβά έπιπλα, προσεγμένη διαρρύθμιση και εξοπλισμένο με όλα όσα χρειάζεστε για μια άνετη ζωή.

Το σπίτι έμεναν δύο ενήλικα παιδιά, ένας αξιοσέβαστος κύριος και μια οικοδέσποινα.

Μένουν στο σπίτι για περισσότερο από ένα χρόνο, και επομένως, όταν κλήθηκα να δειπνήσω μετά τον αγιασμό, το πρώτο πράγμα για το οποίο ρώτησαν οι ιδιοκτήτες στη συζήτηση που ακολούθησε στο τραπέζι ήταν: ποιος ήταν ο λόγος για τον οποίο κάνουμε αγιασμό στο σπίτι. Το ερώτημα είναι απολύτως φυσικό, αφού δεν τους είχα δει ποτέ ανάμεσα στους ενορίτες.

– Βλέπεις, πατέρα, ο πατέρας μας πέθανε πριν από ένα χρόνο, – άρχισε την ιστορία η οικοδέσποινα. – Όλα ήταν εντάξει, αλλά τώρα έχουν περάσει σχεδόν δύο μήνες από τότε που άρχισε να έρχεται σε μας το βράδυ.

– Σε όλους ταυτόχρονα ή σε κάποιον συγκεκριμένο; – παρενέβησα με μια ερώτηση.

– Ναι, τους τρομάζει όλους – μπήκε στην κουβέντα η κόρη της οικογένειας, – μόνο που δεν πήγε στον μπαμπά μου ..

– Τι, τον είδες κι εσύ;ρώτησα τον πατέρα.

– Τον είδα . Όπως σε βλέπω,  τον είδα – απάντησε και συνέχισε. – Ξέρεις, πατέρα, δεν πίστευα πριν τις ιστορίες ούτε της γυναίκας μου ούτε των κοριτσιών μου. Νόμιζα ότι είχαν κάποιες είδους γυναικείες φαντασιώσεις. Έχω δει αρκετές ταινίες και έχω διαβάσει πολλά βιβλία, οπότε μου φαίνεται απίστευτο. Και όμως, ξυπνάω πριν από τρεις μέρες -συνήθως κοιμάμαι στο δωμάτιό μου- από την αίσθηση ότι κάποιος με κοιτάζει επίμονα. Ανοίγω τα μάτια μου – δίπλα μου ήταν ο πεθαμένος πατέρας μου. Ακούω τη φωνή, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τις λέξεις… Δεν πρόλαβα καν να φοβηθώ. Σηκώθηκα να ξαναρωτήσω τι ήθελε, εξαφανίστηκε. Αργότερα κατάλαβα ότι ο πατέρας μου είχε ταφεί πριν από ένα χρόνο.

– Τον είδατε καλά; Ρώτησα.

– Ναι, όπως σε βλέπω, – απάντησε ο ιδιοκτήτης του σπιτιού.

– Βλέπεις, όταν πάω να ξεκουραστώ, ανοίγω την τηλεόραση και αποκοιμιέμαι στη μουρμούρα της . Αν δεν έρθει η γυναίκα μου, δεν την σβήνω και δουλεύει μέχρι το πρωί. Εκείνο το βράδυ λοιπόν, όταν ήρθε ο πατέρας, δούλεψε η τηλεόραση…

– Ξέρεις, πατέρα, δεν είναι τρομακτικό όταν τον βλέπεις το βράδυ, – μπήκε στη συζήτηση η δεύτερη κόρη. – Αλλά τότε, όταν εξαφανίζεται, μερικές φορές υπάρχει τέτοια φρίκη… Η αδερφή μου κι εγώ κοιμόμασταν στα δωμάτιά μας χωριστά, αλλά τώρα μαζί. Φοβόμαστε.

«Θα φοβηθηκατε πολύ», σκέφτηκα.

Ρώτησα πώς και γιατί πέθανε ο παππούς και αν είχε κηδεία. Αποδείχθηκε ότι ο εκλιπών άρχισε να μιλά για τον θάνατό του  δύο μήνες πριν, αν και εξωτερικά ο τρόπος ζωής του δεν άλλαξε με κανέναν τρόπο. Όλοι νόμιζαν ότι ο παππούς  φερόταν περίεργα. Και  πέθανε, ακριβώς στην καρέκλα, μετά το δείπνο με ένα άλμπουμ στα χέρια του. Για όλους ήταν τόσο απροσδόκητο που δεν μπορούσαν να πιστέψουν: μόλις τώρα τους μιλούσε στο δείπνο, και τώρα έχει ήδη φύγει…

Ο ιερέας κλήθηκε να ψάλλει στο νεκροταφείο, αλλά αρνήθηκαν  να πάνε εκεί και είπαν ότι δεν έχουν καμία σχέση με τους ψαλμούς της εκκλησίας. Προσφέρθηκε η γη από την εκκλησία να θαφτεί δηλαδή στο κοιμητήριο, χωρίς την κηδεία, «ερήμην». Και έτσι έκαναν.

– Δεν προσευχηθήκατε  για αυτόν στο σπίτι ή στο ναό;

– Ναι, δεν έχουμε μάθει να προσευχόμαστε, πάτερ. Η σύζυγος πήγε στις  σαράντα μέρες, στη λειτουργία, – άρχισε να εξηγεί ο ιδιοκτήτης, – αλλά οι κόρες μου, όταν ο πατέρας άρχισε να περπατά στα δωμάτια τη νύχτα, έτρεξαν στην εκκλησία σας. Άναψαν  κεριά για την ανάπαυση. Το Σάββατο του μνημόσυνου πήγαμε στην εκκλησία όλοι η οικογένεια. Μετά την κηδεία, σκεφτήκαμε ότι ήταν πάλι ανεπιτυχές αυτό αλλά στο  σπίτι αποδείχθηκε ότι κάτι είχαμε κάνει λάθος. 

Είπα σε όλους να τον  θυμούνται, ζήτησα να προσευχηθώ για την ευημερία της ψυχής του παππού μου και πήγα στην ενορία.

Να λοιπόν τι μου είπαν.

Μετά την αποχώρησή, η οικογένεια συζητούσε για αρκετή ώρα τι συνέβαινε και ξαφνικά, ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί, θυμήθηκαν ότι ο εκλιπών φαινόταν να τους λέει κάτι για το άλμπουμ. Σχετικά με εκείνο το άλμπουμ με φωτογραφίες με τις οποίες πέθανε στα χέρια του.

Άνοιξαν αυτό το άλμπουμ και εκεί, ανάμεσα στα κιτρινισμένα φύλλα και τις ερειπωμένες φωτογραφίες με τους μακρινούς προγόνους τους, υπήρχε ένας φάκελος, και σε αυτόν υπήρχε ένα σημείωμα για τον γιο, τη νύφη και τις εγγονές του, ώστε όταν πεθάνει, πρέπει να μνημονευτει όχι με το όνομα Γρηγόριος αλλά ως Δημήτριος. Έτσι τον βάφτισαν κάποτε, αλλά στην ζωή τον φώναζαν Γρηγόριο…

Τον μνημονεύσαμε Δημήτριο, τον γράψαμε στο ναό στο συνοδικό, και δεν ενοχλεί πλέον την οικογένεια μας, και τώρα  ερχόνται στον ναό, γι ‘αυτόν και προσεύχονται  και για τον εαυτό τους …

Αρχιερέας Alexander Avdyugin