01/25/2023
Τοῦ Ἀλεξάνδρου Π. Κωστάρα, Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ
Νομικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Θρᾴκης
Εἴδαμε σέ προηγούμενο ἄρθρο, ποιὲς εἶναι οἱ ἐνέργειες, στὶς ὁποῖες προβαίνει ἡ Ἑλλάδα, γιὰ νὰ ἐκπληρώσει, ὄχι μόνο θεσμικὰ ἀλλὰ καὶ ἐμπράκτως, τὸν σεβασμό της στὸ ἀνθρώπινο δικαίωμα τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας τόσο τῶν ἡμεδαπῶν ὅσο καὶ τῶν ἀλλοδαπῶν ἀλλόθρησκων ἢ ἀλλοδόξων ἀτόμων, ἄσχετα ἂν οἱ τελευταῖοι ἔχουν εἰσέλθει νόμιμα ἢ παράνομα στὴν χώρα.
Καί, ὅταν βέβαια ὁμιλοῦμε γιὰ δικαίωμα θρησκευτικῆς ἐλευθερίας, δὲν ἐννοοῦμε μόνο τὸ δικαίωμα τοῦ καθενὸς νὰ ἐπιλέγει αὐτοβούλως τὰ θρησκευτικὰ (μὲ τὴν θετικὴ ἢ ἀρνητικὴ ἔννοια) πιστεύματά του, νὰ πιστεύει δηλ. ἢ νὰ μὴ πιστεύει τὸν Θεὸ ποὺ θέλει. Ἐννοοῦμε καὶ τὰ παρελκόμενα αὐτῆς τῆς ἐλευθερίας του: Νὰ μορφώνεται δηλ. σύμφωνα μὲ αὐτὰ ποὺ ἐπιτάσσει ἡ θρησκευτική του πεποίθηση, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀσκεῖ ἀκωλύτως τὰ θρησκευτικά του καθήκοντα σὲ εὐκτήριους οἴκους προορισμένους γιὰ τὴν λατρεία τοῦ Θεοῦ του.
Οὐδεμία δικαιοκρατούμενη χώρα μπορεῖ νὰ καυχηθεῖ σήμερα ὅτι σέβεται τὸ δικαίωμα τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας τῶν ἀτόμων ποὺ κατοικοῦν σὲ αὐτήν, ὅταν ἀναγνωρίζει μὲν θεωρητικὰ σὲ ὅλους τὸ δικαίωμα νὰ πιστεύουν στὸν Θεὸ ποὺ ἐπιλέγουν, στὴν πράξη ὅμως τοὺς στερεῖ, μὲ διάφορα προσχήματα, τὸ δικαίωμα τῆς θρησκευτικῆς ἐκπαίδευσης ἢ τῆς ἄσκησης τῆς λατρείας στοὺς δικούς τους εὐκτήριους οἴκους.
Ὑπογραμμίζω τὴν σκέψη αὐτή, διότι ἀποτελεῖ ἕνα εἶδος εἰσαγωγῆς στὰ πεπραγμένα τῆς Τουρκίας ἔναντι τοῦ δικαιώματος τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας. Ἂς βάλλουμε λοιπὸν τὸν «δάκτυλον εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων» ἀπὸ τὴν «σταύρωση» τοῦ ἐν λόγῳ δικαιώματος, ἰδίως τῶν Ὀρθοδόξων ποὺ κατοικοῦν στὴν γειτονικὴ χώρα.
Καὶ πρῶτα ἀπ’ ὅλα ἂς δοῦμε, τί γίνεται μὲ τὴν ἐκλογὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, ποὺ ἑδρεύει στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπως γινόταν ἤδη ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, ἀλλὰ καὶ στὰ μεταγενέστερα χρόνια ἀπὸ τὴν Ἅλωση καὶ καθ’ ὅλη τὴν διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας. Γιὰ τὴν ἐκλογὴ σήμερα ἑνὸς Ὀρθόδοξου Ἱεράρχη ὡς Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, πρέπει νὰ συντρέχουν σωρευτικὰ δύο προϋποθέσεις:
Μία θετικὴ καὶ μία ἀρνητική. Ἀπαιτεῖται δηλ. θετικὰ μέν ὁ ὑποψήφιος γιὰ τὴν ἀνάδειξή του στὸν Οἰκουμενικὸ Θρόνο νὰ εἶναι Τοῦρκος ὑπήκοος, ἀρνητικὰ δὲ νὰ μὴ προβάλλει ἡ Τουρκία veto στήν ἐκλογή του.Αὐτοῦ τοῦ veto ἔκανε πολλὲς φορὲς χρήση ἡ Τουρκία στὸ παρελθόν. Πιὸ χαρακτηριστικὴ ἀπ’ ὅλες τὶς σχετικὲς περιπτώσεις εἶναι ἐκείνη ποὺ συνδέεται μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Μητροπολίτη Χαλκηδόνος Μελίτωνος, ὁ ὁποῖος προτάθηκε τὸ 1972 ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὡς διάδοχος τοῦ ἀποβιώσαντος στὶς 7 Ἰουλίου ἐκείνου τοῦ ἔτους Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα Σπύρου.
Ἡ διαγραφὴ τοῦ ὀνόματός του μαζὶ μὲ τὰ ὀνόματα ἄλλων τεσσάρων ὑποψηφίων ἀπὸ τὸν κατάλογο τῶν ἐκλογίμων ἐκ μέρους τοῦ Νομάρχη Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ τὸ ἁρμόδιο ὄργανο τῆς Τουρκικῆς Κυβέρνησης ποὺ ἐμπλέκεται στὴν ἐκλογὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, ὑποχρέωσε τὴν Πατριαρχικὴ Σύνοδο νὰ ἀφαιρέσει μεταξὺ ἄλλων ἀπὸ τὸν σχετικὸ κατάλογο καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Μελίτωνος καὶ νὰ προσθέσει σὲ αὐτὸν ἰσάριθμα νέα ὀνόματα ὑποψηφίων ἠπίων τόνων, ὅπως ἦταν καὶ ὁ τότε Μητροπολίτης Ἴμβρου καὶ Τενέδου Δημήτριος Παπαδόπουλος, ὁ ὁποῖος ἐξελέγη τελικὰ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης στὶς 16 Ἰουλίου 1972, γιὰ νὰ τὸν διαδεχθεῖ μετὰ τὴν ἐκδημία του στὶς 2 Ὀκτωβρίου 1991 ὁ σημερινὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος Ἀρχοντώνης. Γιὰ τὴν ἄρνηση τῆς ὑποψηφιότητας τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Βορείου καὶ Νοτίου Ἀμερικῆς Ἰακώβου, ἂς μὴ μιλήσουμε καλύτερα. Διότι ὁ Ἰάκωβος, ἐξ αἰτίας τοῦ δυναμικοῦ του χαρακτήρα, τῆς πολὺ ἰσχυρῆς θέσης ποὺ εἶχε στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες καὶ τῆς διαπλοκῆς του μὲ τὸ ἀμερικανικὸ κατεστημένο, ἦταν τόσο μισητὸς στὴν Τουρκία, ἡ ὁποία ὄχι μόνο διεμήνυσε στὴν Πατριαρχικὴ Σύνοδο ὅτι δὲν θὰ δεχόταν τὴν συμπερίληψη τοῦ ὀνόματός του στὸν σχετικὸ κατάλογο τῶν ἐκλογίμων, ἀλλὰ ἀπαγόρευσε ἀκόμη καὶ τὴν εἴσοδό του στὴν Κωνσταντινούπολη!
Πρέπει νὰ ὑπογραμμισθεῖ μὲ ἔμφαση ὅτι ἡ πολιτικὴ τῆς Τουρκίας στὸ ζήτημα τῆς ἐκλογῆς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη δὲν ἔχει μόνο παρελθόν. Ἔχει καὶ μέλλον, καθὼς ἔχουν ἀρχίσει ἀπὸ τώρα οἱ διεργασίες γιὰ τὴν διαδοχὴ τοῦ ὑπερηλίκου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, ὁ ὁποῖος εἶναι πολὺ πιθανὸ νὰ ἐπισπεύσει τὴν ἐκλογὴ τοῦ διαδόχου του παραιτούμενος ἀπὸ τὸν Πατριαρχικὸ Θρόνο. Εἶναι ἤδη γνωστὲς δύο περιπτώσεις ὑποψηφίων γιὰ τὸ ἀξίωμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη. Πρόκειται ἀφ’ ἑνὸς γιὰ τὸν Μητροπολίτη Γέροντα Χαλκηδόνος κ. Ἐμμανουὴλ Ἀδαμάκη, πρώην Μητροπολίτη Γαλλίας, καὶ ἀφ’ ἑτέρου γιὰ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀμερικῆς, κ. Ἐλπιδοφόρο Λαμπρινιάδη, πρώην Μητροπολίτη Προύσης. Ἐὰν ληφθεῖ ὑπ’ ὄψη ὅτι ὁ Γέρων Χαλκηδόνος, κ. Ἐμμανουήλ, λόγω κυρίως τῆς προηγούμενης θητείας του στὴν Γαλλία, ἀποτελεῖ γιὰ τὴν Τουρκία μᾶλλον «κόκκινο πανί», ὅπως συνέβη μὲ τὸν μακαριστὸ Ἀρχιεπίσκοπο Βορείου καὶ Νοτίου Ἀμερικῆς Ἰάκωβο, καὶ ἐὰν συνεκτιμηθεῖ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ νῦν Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς, κ. Ἐλπιδοφόρος, μὲ τὶς καιροσκοπικὲς ἐπιλογὲς του (βλ. πρωτίστως τὴν προκλητικὴ παρουσία του στὰ ἐγκαίνια τοῦ πολιτιστικοῦ κέντρου τῆς Τουρκίας στὴν Νέα Ὑόρκη) καλλιεργεῖ τὸ προφὶλ ἑνὸς ὑπάκουου στὴν Τουρκία Ἱεράρχη, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νὰ προσπερνᾶ ἀκόμη καὶ τὶς πιὸ χονδροκομμένες βαρβαρότητες τῆς Κυβέρνησης τῆς Ἄγκυρας, σὰν αὐτὴ ποὺ ἐνέχει ἡ μετρατροπὴ τῆς Ἁγίας Σοφίας σὲ Μουσουλμανικὸ Τέμενος, δὲν χρειάζεται πολλὴ σκέψη, γιὰ νὰ ἀντιληφθεῖ κάποιος, γιατί οἱ διαγραφὲς μὲ τὸ μολύβι τοῦ Νομάρχη Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τὸν κατάλογο τῶν ἐκλογίμων ὑποψηφίων ἀνοίγουν τὸν δρόμο γιὰ τὴν κατάληψη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἀπὸ τὸν κ. Ἐλπιδοφόρο, ποὺ μπορεῖ νὰ μὴ εἶναι ἀρεστὸς στοὺς κόλπους τῶν Ὀρθοδόξων, εἶναι ὅμως «τοῦ χεριοῦ» τῆς Ἄγκυρας, ἡ ὁποία ἐπιβάλλει τελικὰ τὴν ἐκλογὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάτρχη ποὺ ἐπιθυμεῖ.
Ἔτσι γινόταν ἀνέκαθεν, κατὰ κανόνα, καὶ ἔτσι θὰ ἐξακολουθήσει, δυστυχῶς, νὰ γίνεται καὶ στὸ μέλλον. Ὁ Νομάρχης Κωνσταντινουπόλεως ἀποφασίζει στὴν πράξη, ποιὸς θὰ εἶναι ὁ «Ἀρχηγὸς τῆς Ὀρθοδοξίας»! Καὶ ὕστερα ἔχει τὸ θράσος ἡ Τουρκία νὰ διαμαρτύρεται γιὰ τὸν διορισμὸ τῶν Μουφτήδων, τῶν τοπικῶν δηλ. ἐκκλησιαστικῶν ἀρχῶν τῆς μουσουλμανικῆς μειονότητας τῆς Θρᾴκης, ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση. Παραβάλλοντας κάποιος τοὺς ἑκάστοτε ἰσχυρισμοὺς τῆς Τουρκίας μὲ τὴν πρακτικὴ ποὺ αὐτὴ ἀκολουθεῖ στὸ ζήτημα τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας τῶν ἀλλοθρήσκων ὑπηκόων της κινδυνεύει νὰ χάσει τὴν ἐπαφή του μὲ τὴν κοινὴ λογική.
Ἀνάλογος εἶναι καὶ ὁ σεβασμὸς ποὺ ἐπιδεικνύει ἡ Τουρκία καὶ στὸν τομέα τῆς θρησκευτικῆς ἐκπαίδευσης τῶν Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι κατοικοῦν στὴν γειτονικὴ χώρα μετὰ τὴν κατάργηση τὸ 1971 τῆς Πατριαρχικῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Χάλκης ποὺ εἶχε ἱδρυθεῖ ἐπὶ Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας τὸ 1844 ἀπὸ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη Γερμανὸ Δ΄ καὶ λειτουργοῦσε στὶς ἐγκαταστάσεις τῆς Σχολῆς ἐπὶ τοῦ ὁμωνύμου νησιοῦ τῶν Πριγκηποννήσων.
Ἀπὸ τὴν περίφημη αὐτὴ Θεολογικὴ Σχολὴ εἶχαν ἀποφοιτήσει ἀναρίθμητοι θεολόγοι καὶ κληρικοὶ ὅλων τῶν βαθμίδων, μεταξὺ τῶν ὁποίων διακρίνει κάποιος πολλοὺς φημισμένους Ἀρχιερεῖς, ἐπικεφαλῆς τῶν ὁποίων βρίσκεται ὁ σημερινὸς Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος.
Ἡ ἀπαγόρευση λειτουργίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης ἔχει ὡς ἀποκλειστικὸ στόχο νὰ πλήξει τὸν θεσμὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ποὺ θὰ περιέλθει ἐκ τῶν πραγμάτων σὲ κατάσταση μαρασμοῦ, ἀφοῦ δὲν θὰ μπορεῖ νὰ ἐκπαιδεύσει δικούς του Θεολόγους ἀπὸ τὰ «σπλάγχνα» του, γιὰ νὰ στελεχώσει μὲ αὐτοὺς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ποὺ ἀποτελεῖ τὴν πηγὴ ἀνάδειξης τῶν ὑποψηφίων γιὰ τὴν ἐκλογὴ στὸ ἀξίωμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη. Ὅσοι δὲ Ἕλληνες Θεολόγοι ἐπιχειρήσουν νὰ μεταβοῦν στὴν Κωνσταντινούπολη, γιὰ νὰ γίνουν Μητροπολίτες τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου, θὰ ἀποκλείονται, ἀφοῦ δὲν θὰ ἔχουν τὴν τουρκικὴ ὑπηκοότητα. Οἱ δὲ ἔχοντες τὴν τουρκικὴ ὑπηκοότητα Ἕλληνες ποὺ θὰ ἔρχονται στὴν Ἑλλάδα, γιὰ νὰ σπουδάσουν σὲ κάποια Θεολογικὴ Σχολὴ καὶ θὰ ἐπιστρέφουν ὕστερα στὴν Τουρκία, γιὰ νὰ γίνουν Ἱεράρχες τοῦ Πατριαρχείου, θὰ ἀπορρίπτονται ὡς πράκτορες τῆς Ἑλλάδος, ποὺ τοὺς πῆρε, τοὺς ἐκπαίδευσε καὶ τοὺς ἔστειλε πίσω, γιὰ νὰ ἁλώσουν μὲ τὴν σειρὰ τους αὐτοὶ τώρα τὴν Κωνσταντινούπολη!
Ἐξωφρενικοὶ συλλογισμοὶ ποὺ μόνον ἀπὸ βαρβάρους μπορεῖς νὰ ἀκούσεις σήμερα. Εἶναι οἱ ἴδιοι ποὺ πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια μετέτρεψαν τὸ καύχημα τῆς Ὀρθοδοξίας, τὴν Ἁγία Σοφία, σὲ Τζαμὶ ἐπικαλούμενοι τὸ δίκαιο τοῦ κατακτητῆ. Ὅταν ὅμως ὁ κατακτητὴς καὶ οἱ κληρονόμοι του εἶναι βάρβαροι, μόνον βαρβαρότητες μπορεῖ νὰ περιμένει κάποιος ἀπὸ αὐτούς. Βαρβαρότητες ποὺ γίνονται ἀκόμη πιὸ προκλητικές, ὅταν ἐπιχειροῦν νὰ δικαιολογηθοῦν μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ σημερινοῦ πολιτισμοῦ μας.
Η Χώρα αντιμετωπίζει λογοκρισία στα κοινωνικά δίκτυα. Αν θέλετε να βλέπετε τις δημοσιεύσεις ο μόνος ασφαλής τρόπος είναι η εγγραφή στο site. Είναι δωρεάν.
Facebook Comments