Ακολουθία Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνος Εις την πανοικτίρμονα και πολυεύσπλαγχνον Άγίαν Τριάδα

Ὁ Ἱ­ε­ρεύς

Εὐλoγητὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν πάντoτε, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τoὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

 (Μή ύπάρχοντος ‘Ιερέως, ό Μοναχός; ή ή Μοναχή, ή ό Λαϊκός άρχίζει: Δι’ εύχών των Άγ Πατέρων ήμών, Κύριε Ίησοϋ Χριστέ ό Θεός ήμών, ελέησον ήμάς. Αμήν).

Ὁ Ἀ­να­γνώ­στης

᾿Αμήν.

Ψαλμὸς ΡΜΒ΄ (142)

Κύριε, εἰσάκoυσoν τῆς πρoσευχῆς μoυ, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μoυ ἐν τῇ ἀληθείᾳ σoυ, εἰσά­κoυ­σόν μoυ ἐν τῇ δικαιoσύνῃ σoυ. Καὶ μὴ εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετὰ τoῦ δoύλoυ σoυ, ὅτι oὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σoυ πᾶς ζῶν. ῞Οτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχήν μoυ· ἐτα­πείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μoυ. ᾿Εκάθισέ με ἐν σκoτεινoῖς ὡς νεκρoὺς αἰῶνoς καὶ ἠκηδίασεν ἐπ᾿ ἐμὲ τὸ πνεῦμά μoυ, ἐν ἐμoὶ ἐτα­ρά­χθη ἡ καρδία μoυ. ᾿Εμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶ­σι τoῖς ἔργoις σoυ, ἐν πoιήμασι τῶν χειρῶν σoυ ἐμε­λέ­των. Διεπέτασα πρὸς σὲ τὰς χεῖράς μoυ· ἡ ψυχή μoυ ὡς γῆ ἄνυδρός σoι. Ταχὺ εἰσάκoυσόν μoυ, Κύριε, ἐξέλιπε τὸ πνεῦμά μoυ. Μὴ ἀπoστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σoυ ἀπ᾿ ἐμoῦ, καὶ ὁμoιωθήσoμαι τoῖς καταβαίνoυσιν εἰς λάκ­κoν. ᾿Ακoυστὸν πoίησόν μoι τὸ πρωὶ τὸ ἔλεός σoυ, ὅτι ἐπὶ σoὶ ἤλπισα. Γνώρισόν μoι, Κύριε, ὁδὸν ἐν ᾗ πoρεύσoμαι, ὅτι πρὸς σὲ ἦρα τὴν ψυχήν μoυ. ᾿Εξελoῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μoυ, Κύριε, πρὸς σὲ κατέφυγoν· δίδαξόν με τoῦ πoιεῖν τὸ θέλημά σoυ, ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεός μoυ. Τὸ πνεῦμά σoυ τὸ ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ· ἕνεκεν τoῦ ὀνόματός σoυ, Κύριε, ζή­σεις με. ᾿Εν τῇ δικαιoσύνῃ σoυ ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μoυ, καὶ ἐν τῷ ἐλέει σoυ ἐξo­λo­θρεύ­σεις τoὺς ἐχθρoύς μoυ. Καὶ ἀπoλεῖς πάντας τoὺς θλίβoντας τὴν ψυχήν μoυ, ὅτι ἐγὼ δoῦλός σoύ εἰμι.

Θεός Κύριος και έπέφανεν ήμΐν, εύλογημένος ό έρ

μένος έν όνόματι Κυρίου. (Τετράκις)

Ήχος δ’. Ό υψωθείς έν τω Σταυρώ.

Οἱ ἅμαρτημασι πολλοῖς βαρυνθέντες, καί τάς καρδίας καί τάς ψυχᾶς μολυνθέντες, ἕν συντριβή καρδίας Σοί προσπίπτομεν πιστῶς, ἄναρχε, ἀόρατε, ἐπουράνιε Πάτερ, συμμορφε, συνάναρχε, συναίδιε Λόγε, καί θεῖον Πνεΰμα, λύτρωσαι ἤμας, ἐκ πάσης νόσου ψυχῆς τέ καί σώματος.

Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί  Ἁγίω Πνεύματι

Τούς εἰς τό δνομα τό Σόν βαπτισθέντας, Τριάς ‘Ἁγία καί τανΰν ἐΰρεθεντας, εἰς ‘Ἀντίχριστου χρόνους καί ἥμερας πονηρᾶς, στήριξον, ἔδραιωσον ἕν τή Σή Ἔκκλησις, Δέσποτα φιλάνθρωπε, καί ἕν ὥρα ἄναγκης, τήν Σήν ἕξ Ῥψους δός ἤμϊν ἴσχυν, καί τῶν ἄνομων βούλας διασκέδασον.

καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τoύς αἰώνας τῶν αἰώνων.  Ἀμήν.

Ὁ τῆς Τριάδος ἁγιώτατος οἶκος, ἤ τῆς Θεότητος σκηνή παναγία, ἕν fi Πατήρ ηὔδοκησεν, ὅ πάντων Θεός, Πνεϋμα δέ τό “Ἅγιον ἐπεσκίασεν δντῶς, καί Υἱός ἔσκηνωσε, προελθῶν ἀπορρήτως, Σύ Θεοτόκε πάντων ἤ ἔλπις· τούς Σέ ὕμνοϋντας κινδύνων διάσωζε.

Ὁ Ἀ­να­γνώ­στης (χύμα). Ψαλμὸς Ν΄ (50)

᾿Ελέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σoυ καὶ κατὰ τὸ πλῆθoς τῶν oἰκτιρμῶν σoυ ἐξά­λει­ψoν τὸ ἀνόμημά μoυ.᾿Επὶ πλεῖoν πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνoμίας μoυ καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μoυ καθάρισόν με. ῞Οτι τὴν ἀνoμίαν μoυ ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ ἁ­μαρ­τία μoυ ἐνώπιόν μoύ ἐστι διὰ παντός. Σoὶ μόνῳ ἥμαρτoν καὶ τὸ πoνηρὸν ἐνώπιόν σoυ ἐπoίησα, ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τoῖς λόγoις σoυ καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε. ᾿Ιδoὺ γὰρ ἐν ἀνoμίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρ­τίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μoυ. ᾿Ιδoὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σoφίας σoυ ἐδήλωσάς μoι. ῾Ραντιεῖς με ὑσσώπῳ, καὶ καθαρισθήσoμαι, πλυ­νεῖς με, καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσoμαι. Ακoυτιεῖς μoι ἀγαλλίασιν καὶ εὐφρoσύνην, ἀ­γαλ­λιάσoνται ὀστέα τεταπεινωμένα. ᾿Απόστρεψoν τὸ πρόσωπόν σoυ ἀπὸ τῶν ἁμαρ­τιῶν μoυ καὶ πάσας τὰς ἀνoμίας μoυ ἐξάλειψoν. Καρδίαν καθαρὰν κτίσoν ἐν ἐμoί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὺ ἐγκαίνισoν ἐν τoῖς ἐγκάτoις μoυ. Μὴ ἀπoρρίψῃς με ἀπὸ τoῦ πρoσώπoυ σoυ, καὶ τὸ πνεῦμά σoυ τὸ ἅγιoν μὴ ἀντανέλῃς ἀπ᾿ ἐμoῦ. ᾿Απόδoς μoι τὴν ἀγαλλίασιν τoῦ σωτηρίoυ σoυ, καὶ πνεύματι ἡγεμoνικῷ στήριξόν με. Διδάξω ἀνόμoυς τὰς ὁδoύς σoυ, καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ σὲ ἐπιστρέψoυσι. ῾Ρῦσαί με ἐξ αἱμάτων, ὁ Θεός, ὁ Θεὸς τῆς σω­τη­ρί­ας μoυ· ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσά μoυ τὴν δι­και­o­σύ­νην σoυ. Κύριε, τὰ χείλη μoυ ἀνoίξεις, καὶ τὸ στόμα μoυ ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σoυ. ῞Οτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν· ὁλo­καυ­τώ­ματα oὐκ εὐδoκήσεις. Θυσία τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένoν· καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς oὐκ ἐξ­oυδενώσει. ᾿Αγάθυνoν, Κύριε, ἐν τῇ εὐδoκίᾳ σoυ τὴν Σι­ών, καὶ oἰκoδoμηθήτω τὰ τείχη ᾿Ιερoυσαλήμ. Τότε εὐδoκήσεις θυσίαν δικαιoσύνης, ἀναφoρὰν καὶ ὁλoκαυτώματα. τότε ἀνoίσoυσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν σoυ μό­σχoυς.

Ό Κανών, ού ή άκροστιχίς: «”Αδεται τη ‘Αγία Τριάδι ΰμνος».

(Έκτος της άκροστιχίδος αί δύο ώδαι στ’ και η’).

Ώδή α’. Ήχος πλ. δ’. Ό Ειρμός.

Αρματηλάτην Φαραώ έβύθισε, ποτέ Μωσαϊκή ράβδος, σταυροτύπως πλήξασα και διελοϋσα θάλασσαν ‘Ισραήλ δέ φυγάδα πεζόν όδίτην διέσωσεν, άσμα τω Θεώ άναμέλποντα

Τροπάρια

‘Ἁγία Τριάς ὅ Θεός ἐλέησον καί σῶσον ἤμας.

Ἀρχή τῶν ὅλων ὁρατῶν ἁπάντων τέ, καί ἀόρατον Θεός, ὅ Πατήρ, ὅ Λόγος, Πνεΰμα τό Πανάγιον, Μονάς ἤ τρισυπόστατος, συγκατάβηθι, δέξε τήν Ἱκεσίαν τῶν δούλων Σου, ἤν χαρμονικῶς Σοί πρό σάγομεν.

Ἁγία Τριάς ὅ Θεός ἐλέησον καί σῶσον ἤμας.

Διά παντός oi νοεροί διάκοσμοι, ὀΐ τῶν Ἄγγελων χοροί, Σοί Τριάς ‘Ἁγία, νοεροΐς τοῖς χείλεσι, Ῥμνον ἀναπέμπουσι, μεθ’ ὧν δέξαι καί ταύτην τήν Ἱκεσίαν ὡς ἐΰσπλαγχνος, καί τόν Ῥλασμον ἤ δώρησαι.

Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί  Ἁγίω Πνεύματι

Ἐν τή Τριάδι ἤ Μονάς γνωρίζεται, ἕν τή Μονάς Τριάς, μεριστῆ προσώποις, ἕνικη Θεοτητι, ἄν σίτος, ἀνέκφραστος, προσιτή δί’ ἀγάπην, μία π τῆς χρηστότητος, πάσι χεομένη τοῖς κτίσμασι.

καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τoύς αἰώνας τῶν αἰώνων.  Ἀμήν.

Τo ἄπ’ αἰώνων ὅρισθεν μυστήριον, τό ἀκατάληπτον, τό Θεόν ἀνθρώποις συναναστραφήσεσθαι, ἴροτοϊς ὅμοιωθησεσθαι, συλλαβοϋσα Παρθένε, τοϋτον Θεάνθρωπον ἔτεκες, “Ὄν ὑπέρ ἤμων καθικέτευε.

Ώδή γ’. Ό Ειρμός.

Ο στερεώσας κατ’ άρχάς, τους ουρανούς έν συνέσει, καΐ την γήν έπ\ υδάτων έδράσας, έν τή πέτρα με Χριστέ, τών έντολών σου στήριξον δτι ούκ εστι πλήν σου, άγιος μόνε φιλάνθρωπε.

Τροπάρια.

Ἀκαταλήπτως ὅ Υἱός, πρό τοϋ τόν κόσμον παρεῖναι, ἄχωριστως τῷ Πατρι συνυπῆρχε, καί τό Πνεῦμα τῷ ΠατρΙ καί τῷ Υἵω ἀχώριστον, τρία μέν τοῖς προσώποις, ἄλλ’  ἡνωμένα Θεοτητι.

Ἱερωτάταις ἕν ὠδαΐς, Σέ τήν ἀόρατον Φύσιν, εὐλαβῶς ὕμνολογοϋντες βοῶμεν Παντουργέ, Παντοποιέ, τήν κτίσιν κατοικτείρισον, καί τοῖς λατρεύουσι Σοί, νοϋν καί καρδίαν χαρίτωσον.

Τῶν Προφητῶν Σου ὅ χορός, τῶν ‘Ἀποστόλων ὅ δῆμος, καί ἄπαντων τῶν Ἁγίων ἀϊ τάξεις, ὕπειουσιε Τριάς, ἀπαύστως Σέ δοξάζουσι, καί τοῖς ἕν γῆ αἴτοϋνται, τούς ὀΐκτιρμούς Σου φιλάνθρωπε.

Θεοτοκίον

Ἡ πλατυτέρα οὔρανων, ἤ Παναγία Παρθένος τόν ἄχωρητον ἕν πάση τή κτίσει, ἕν γαστρι παρθενικῶς, συνέλαβε καί ἔτεκε, καί Θεοτόκος· μόνη, γνωρίζεται καΐ δοξάζεται.

Διασωσον, ἀπό κινδύνων ἠμᾶς ὤ Τριάς ‘Ἁγία, τό ἕν ὀρθοδόξω πίστει Σοί λατρεύοντας, καί εὐσεβῶς ἀεί Σέ προσκυνοΰντας.

Ἐπιβλεψον, ἕν εὐμενεία Πανύμνητε Θεοτόκε, ἔ τήν ἤμων χαλεπήν τοϋ σώματος κάκωσιν, καί ἴασαι τῆς ψυχῆς ἤμων τό ἄλγος.

Κάθισμα. Ἦχος β’. Εὐσπλαγχνίας.

Εὐσπλαγχνίας τό πέλαγος ἤμϊν ὕφαπλωσας, ὕτι δεξαι ἤμας Ἐλέημον. Βλέψον εἰς λαόν τόν Σέ δοξάζοντα, δέξαι τάς ὠδᾶς τῶν αἰτουμένων σῆ Τριάς Μονάς ἄναρχε· εἷς Σέ γάρ ἔλπιζομεν τόν τί ὅλων Θεόν, τῶν πταισμάτων δοῦναι τήν συγχώρησιν

Ώδή δ’. Ό Ειρμός.

Σύ μου ισχύς, Κύριε, σύ μου και δύναμις, σύ Θεός, συ Μου άγαλλίαμα, ό πατρικούς κόλπους μη λιπών, και τήν ήμετέραν πτωχείαν έπισκεψάμενος· διό συν τω Προφήτη, Αββακούμ σοι κραυγάζωμεν τή δυνάμει σου δόξα φιλάνθρωπε.

Τροπάρια.

Ἀδυνατεῖ, δόξαν καί αἶνον ἐπάξιον, σοί προσάγειν, πάσα ἤ ἀσώματος, καί ὕλικη φύσις ὡς ἐκ Σοϋ, ὕπαρξιν λαβοϋσα, δυναμουμένη καϊ στήκουσα, Τριάς Ὑπεραγία- πλήν τήν δέησιν ταύτην, ἴκετευομεν Ἐΰσπλαγχνε, προσδεξαι.

Γῆν ἕν ἄρχη, καί οὔρανον ἔστερεωσας, ἕν Ῥσχυϊ τή παντοδυνάμω σου, ὅ “Ὧν Πατήρ σύν τῷ πανίτουργω, Λόγω καί τῷ Θείω, ὅμοδυναμω τέ Πνεύματι, τήν θάλασσαν καί πάντα, τά ἕν τούτοις· διό σου, τούς πολλούς οἴκτιρμους πάσι δώρησαι.

Ἴνα τῆς Σῆς, δόξης καϊ θείας λαμπρότητος, καί ἕτερα γένηται συμμέτοχος, φύσις κτιστή, πάνσοφε Θεέ, ἄνθρωπον ἐκ δύο, ψυχῆς καί σώματος ἐπλασας, ὡς ὄντως μέγα κόσμον, ἕν σμικρῶ καί βοώντα- τή δυνάμει σου δόξα φιλάνθρωπε.

Οὐκ ἤν ποτέ, δτέ ὀΰκ ἤν, ἀνακράζομεν, ὅ Υἱός καί Λόγος· ἕν ἄρχη γάρ ἤν, ἅμα Πατήρ ἅμα καί Υἱός, ἅμα καί τό Πνεϋμα, συναϊδίως ἔκλαμπουσα, Ἕνας ἤ τρισσουμένη, καί Τριάς ἔνουμενη. ‘Ἀκατάληπτε Κύριε, δόξα σοί.

Θεοτοκίον

Ἄλλην σκηνήν, καθαρωτάτην γινώσκομεν, τήν ἅγιαν Παναγνέ γαστέρα σου, φιλοξενήσασαν ἀληθῶς, τῆς σεπτῆς Τριάδος, τόν ἕνα καί σωματώσασαν, ἅγνών σου ἕξ αἱμάτων Αὖτον οὔν ἔκδυσι πεῖ, ὑπέρ πάντων ἤμων τῶν ὕμνουντων σέ.

Ώδή ε’. Ό Ειρμός.

Ινα τί με άπώσω, άπό τοΰ προσώπου σου, τό φως τό άδυτον, και έκάλυιρέ με, τό άλλότριον σκότος τον δείλαιον; Άλλ ‘έπίστρεψόν με, και προς τό φωτών έντολών σου, τάς όδούς μου κατεύθυνον δέομα·

Τροπάρια

 

Τόν ἀόρατον φύσει, Ὄν οὔδεις ἄνθρωπων ἔωρακε πώποτε, ἕν τῷ ‘Ἰορδάνη, τόν Χριστόν Ἴησοι ἔωρακαμεν, καί φωνήν Πατρόθεν, ἤκουσαμεν καί θεῖον Πνεῦμα, τῷ Χριστῷ ἐπελθόν ὡσεί πέλεια.

Ρητορεύουσαι γλῶσσαι, αἵ τῶν ἁλιέων ἄθροον δείχθησαν, τοΰ πυρός ἕν ἐΐδει, ἐπελθόντος ἀπό τοῖς θείου Πνεύματος, δί’ Υἱοῦ πεμφθέντος, ἐκ τοῦ Πατρός· διό βοῶμεν ‘Ἀγαθέ τάς ψυχᾶς ἤμων φώτισον

Ἱλασμόν ἤμϊν πάσι, τοῖς ἕν ὀρθοδόξω σέ πίστει δοξάζουσι, καί λατρεύουσι σοί, Παναγία Τριάς Ὑπεράγαθε καί ψυχῆς ὕγειαν, δίδου καί σώματος τί ρῶσιν, καί πταισμάτων πολλῶν τήν συγχώρησιν.

Ἀνεικάστω Ῥσχυϊ, ἅπαντα τόν κόσμον ἐποίησε Κύριε, κά\ μυρίους ἄλλους, δυνατόν σοί εἰ ἤθελε τοΰ ποιήσασθαν πάντα δυνατά σοί, παντόπο

Τριάς ‘Ἁγία, πάντας οὔν ὡς οἴκτιρμων ἐλέησον.

Θεοτοκίον

Ακατάληπτον δντως· ή τοϋ Λόγου ύπόστασις πΰρ τό άπρόσιτον, έχωρήθη δλη, έν γαστρι άναλλοίωτος μείνασα, φύσει ένωθείσα, τη άνθρωπίνη παραδόξως, και ήμεϊς δι’ αυτής έθεώθημεν.

‘Ωδή στ’. Ό Ειρμός.

Τήν δέησιν έκχεώ προς Κύριον, και αύτώ άπαγγελώ μου τάς θλίψεις· δτι κακών ή ψυχή μου έπλήσθη, και ή ζωή μου τω “Αδη προσήγγισε^– Και δεόμαι ώς Ίωνάς· έκ φθοράς ό Θεός με άνάγαγε.

Τροπάρια

Προάναρχε, ‘Αγαθέ, ‘Αόρατε, Ύπερουσιε Θεέ Παντοκράτορ, Πατήρ ό Νοϋς, ή πηγή και αίτια, τών έκφυέντων σου Λόγου και Πνεύματος, σπλαγχνίσθητι και δός ήμίν, τά πολλά και άρχαΐα έλέη σου.

Θεάνθρωπε, έλεήμον, εΰσπλαγχνε, Πανοικτίρμον τοϋ Πατρός Υιέ και Λόγε, τοΰ διά Σοϋ, όρατόν πάντα κόσμον, καϊ τον άόρατον Πνεύματι πήξαντος. ‘Αλλ’ ώ Παντάναξ Ίησοϋ! Σώσον δή ό Σωτήρ τάς ψυχάς ήμών.

Παράκλητε, ‘Αγαθέ, Πανάγιε, όμοούσιε Πατρι καϊ τω Λόγω· εΐρηνικόν, καϊ ούράνιον Πνεϋμα, πηγή σοφίας, τό φώς, ή Ζωή ήμών, έλθέ καϊ σκήνωσον έν ήμίν, και παντός μολυσμοϋ άποκάθαρον.

Θεοτοκίον.

Παντάνασσα, Παναγία Δέσποινα, Παναμώμητη Άγνή Θεομήτορ, τό έκλεκτόν, προ αιώνων άπάντων, τοΰ Θεοϋ Λόγου άγνόν οίκητήριον, και Το του Μήτηρ αληθής, και ήμών τών πιστών ή βοήθεια.

Διάσωσον, άπό κινδύνων ημάς, ώ Τριάς ‘Αγία, τους όρθοδόξω πίστει σοι λατρεύοντας, και ευσεβώς άει σε προσκυνοϋντας.

Αχραντε, ή διά λόγου τον Λόγον άνερμηνεύτως, έπ έσχάτων τών ήμερών, τεκοϋσα, δυσώπησον, ώς εχουσα μητρικήν παρρησίαν.

Αίτησις. ἦχος β’. Ὁ Ἱ­ε­ρεύς

Ἐλέησον ἡμᾶς ὁ Θεὸς κατὰ τὸ μέγα ἔλεός Σου,

δεόμεθά Σου, ἐπάκουσον καὶ ἐλέησον.

Ὁ χο­ρός·

Κύ­ρι­ε ἐ­λέ­η­σον, Κύ­ρι­ε ἐ­λέ­η­σον, Κύ­ρι­ε ἐ­λέ­η­σον

(Μετά από κάθε αίτηση του Ιερέως)

 

Ὁ Ἱ­ε­ρεύς

Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν (…) καὶ πάσης τῆς ἐν Χριστῷ ἡμῶν ἀδελφότητος.

Ἔτι δεόμεθα, ὑπὲρ τοῦ διαφυλαχθῆναι τὴν ἁγίαν Ἐκκλησίαν καὶ τὴν Μονὴν (ἢ πόλιν ἢ χώραν ἢ νήσον) ταύτην, καὶ πᾶσαν πόλιν καὶ χώραν ἀπὸ ὀργῆς, λοιμοῦ, λιμοῦ, σεισμοῦ, καταποντισμοῦ, πυρός, μαχαίρας, ἐπιδρομῆς ἀλλοφύλων, ἐμφυλίου πολέμου, καὶ αἰφνιδίου θανάτου˙ ὑπὲρ τοῦ ἵλεων, εὐμενῆ καὶ εὐδιάλλακτον γενέσθαι τὸν ἀγαθὸν καὶ φιλάνθρωπον Θεὸν ἡμῶν, τοῦ ἀποστρέψαι καὶ διασκεδάσαι πᾶσαν ὀργὴν καὶ νόσον, τὴν καθ’ἡμῶν κινουμένην˙ καὶ ῥύσασθαι ἡμᾶς ἐκ τῆς ἐπικειμένης δικαίας αὐτοῦ ἀπειλῆς, καὶ ἐλεῆσαι ἡμᾶς.

Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ ἐλέους, ζωῆς, εἰρήνης, ὑγείας, σωτηρίας, ἐπισκέψεως, διαφυλάξεως, συγχωρήσεως καὶ ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ, πάντων τῶν εὐσεβῶν καὶ ὀρθοδόξων χριστιανῶν, τῶν κατοικούντων καὶ παρεπιδημούντων ἐν τῇ πόλῃ (ή χώρα, ή νήσω) ταύτῃ, τῶν ἐνοριτῶν, ἐπιτρόπων, συνδρομητῶν καὶ ἀφιερωτῶν τοῦ ἁγίου ναοῦ τούτου και πάντων των παρακολουθούντων την αγίαν παράκλησην ταύτην.

Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ ἐλέους, ζωῆς, εἰρήνης, ὑγείας, σωτηρίας, ἐπισκέψεως, διαφυλάξεως, συγχωρήσεως καὶ ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ, (ονόματα πασχόντων) και υπέρ του συγχωρηθήναι αυτών παν πλημμέλημα εκούσιον τε και ακούσιον και υπέρ του ελθείν επ᾽ αυτούς την χάριν του Ἁγίου σου Πνεύματος.

Ἔτι δεόμεθα, ὑπὲρ τοῦ εἰσακοῦσαι Κύριον τὸν Θεὸν φωνῆς τῆς δεήσεως ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν, καὶ ἐλεῆσαι ἡμᾶς.

Ὁ χο­ρός·

(Ενώ μνημονεύονται τα (ονόματα, ψάλλει χαμιλόφωνα το)

Κύ­ρι­ε ἐ­λέ­η­σον, Κύ­ρι­ε ἐ­λέ­η­σον, Κύ­ρι­ε ἐ­λέ­η­σον

 

Ὁ Ἱ­ε­ρεύς

Ὅτι ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος Θεὸς ὑπάρχεις, καὶ σοί τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

 

Ὁ χο­ρός·

       Ἀμήν.

Κoντάκιoν.  ἦχος β’

Πρoστασία τῶν χριστιανῶν ἀκαταίσχυντε, με­σι­τεία πρὸς τὸν πoιητὴν ἀμετάθετε, μὴ παρίδῃς ἁμαρ­τωλῶν δεήσεων φωνάς, ἀλλὰ πρόφθασoν, ὡς ἀγαθή, εἰς τὴν βoήθειαν ἡμῶν, τῶν πιστῶς κραυ­γαζόντων σoι· τάχυνoν εἰς πρεσβείαν καὶ σπεῦσoν εἰς ἱκεσίαν ἡ πρoστατεύoυσα ἀεί, Θεoτόκε, τῶν τιμώντων σε.

.

Ἐκκλησία τῶν Χριστιανῶν ἤ ‘Ὀρθόδοξος, ἄνυμνων σέ Παναγία Τριάς ὅ Θεός ἤμων μή παρίδης ἁμαρτωλούς οἰκέτας σου ἤμας, ἄλλα δώρησαι πάσιν ἤμιν, τήν σήν βοήθειαν ταχύ, τοῖς πιστῶς σύ κραυγάζουσν ρϋσαι πάσης μανίας, καί κακίας τό ἀντίχριστων, κᾶ\ τήν πίστιν ἤμων πρός Σέ, διατήρισον ἀκλόνητον.

Προκείμενον. Ήχος πλ. α’.

Τῷ Λόγω Κυρίου οἵ οὔρανοι ἔστερεωθησαν, καί τά Πνεύματι τοΰ στόματος Αὔτοϋ, πάσα ἤ δύναμις αὐτῶν. (Δίς).

«Στίχος». Οἵ οὐρανοί διηγοῦνται δόξαν Θεοϋ, ποίησιν δέ χειρῶν Αὔτοϋ, ἀναγγέλλει τό στερέωμα.

Ὁ Ἱ­ε­ρεύς

Καὶ ὑ­πὲρ τοῦ κα­τα­ξι­ω­θῆ­ναι ἡ­μᾶς τῆς ἀ­κρο­ά­σε­ως τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου, Κύ­ριον τὸν Θε­ὸν ἡ­μῶν ἱ­κε­τεύ­σω­μεν.

    Ό Χορός.

Κύριε, ἐλέησoν, Κύριε, ἐλέησoν, Κύριε, ἐλέησoν

Ὁ Ἱ­ε­ρεύς

Σο­φί­α. Ὀρ­θοί, ἀ­κού­σω­μεν τοῦ ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου. Εἰ­ρή­νη πᾶ­σι.

Ὁ χο­ρός·

Καὶ τῷ πνεύ­μα­τί σου.

Ὁ Ἱ­ε­ρεύς·

Ἐκ τοῦ κα­τὰ Ματθαίον ἁ­γί­ου Εὐ­αγ­γε­λί­ου, τὸ Ἀ­νά­γνω­σμα. Πρό­σχω­μεν.

Ὁ χο­ρός·

Δό­ξα σοι, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι

Ευαγγέλιον έκ τοΰ κατά Ματθαίον 28,16-20.

Τω καιρώ έκείνω, οί ένδεκα μαθηταί έπορεύθησαν είς τήν Γαλιλαίαν, εΐς τό δρος ού έτάξατο αύτοΐς ό Ιησοϋς. Και ΐδόντες αύτόν προσεκύνησαν αύτώ, οί δε έδίστασαν. Και προσελθών ό ‘Ιησούς έλάλησεν αϋτοΐς λέγων, έδόθη μοι πάσα έξουσία έν ούρανώ και έπί γής. Πορευθέντες ουν μαθητεύσατε πάντα τά έθνη, βαπτίζοντες αυτούς είς τό δνομα τοΰ Πατρός και τοΰ Υίοΰ και τοΰ Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρεϊν πάντα δσα ένετειλάμην ύμΐν· και ιδού έγώ μεθ’ ύμών ειμί πάσας τάς ήμέρας, έως τής συντελείας τοΰ αιώνος· άμήν.

Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ ῾Αγίῳ Πνεύματι. Ήχος β’.

Πάτερ, Λόγε, Πνεύμα, Τριάς ή έν Μονάδι, έξάλειψον τά πλήθη τών έμών έγκλημάτων.

καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τoὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ᾿Αμήν. Ήχος β’.

Ταις τής Θεοτόκου, πρεσβείαις Έλεήμον, έξάλειψον τά πλήθη τών έμών έγκλημάτων.

 

Ήχος πλ. β’. “Ολην άποθέμενοι.

Δεΰτε προσκυνήσωμεν, τήν Παναγίαν Τριάδα, καί καθικετεύσωμεν, οἵ ταϊς παραβάσεσι βαρυνόμενοι, ὤ Θεέ ἐϋσπλαγχνε! μόνε ἀνεξίκακε, τάς ψυχας ἤμων οἰκτειρησον, ὡς ἀναμάρτητος, πταισμοτά τέ πάντα συγχώρησον Σύ γάρ εἰ Ποιμήν ἤμων πρόβατα ἤμεϊς ὄρειαλωτα- μή παραχωρήσεις, πεσεϊ ἤμας εἰς χείρας τοΰ ἔχθροϋ, ἄλλ’ ὡς φιλάνθρωπος δός ἤμιν, τό μέγα σου ἔλεος.

Ὁ Ἱ­ε­ρεύς·

Σῶσoν, ὁ Θεός, τὸν λαόν σoυ καὶ εὐλόγησoν τὴν κληρoνoμίαν σoυ, ἐπίσκεψαι τὸν κόσμoν σoυ ἐν ἐλέει καὶ oἰκτιρμoῖς, ὕψωσoν κέρας χριστια­νῶν ὀρθoδόξων καὶ κατάπεμψoν ἐφ᾿ ἡμᾶς τὰ ἐλέη σoυ τὰ πλoύσια· πρεσβείαις τῆς παναχράντoυ δεσπoί­νης ἡμῶν Θεoτόκoυ καὶ ἀειπαρθένoυ Μαρίας· δυνά­μει τoῦ τιμίoυ καὶ ζωoπoιoῦ Σταυρoῦ και του Πανάγιου και Ζωοδότη Τάφου,· πρoστασίαις τῶν τιμίων ἐπoυρανίων δυνάμεων ἀσωμάτων· ἱκε­σίαις τoῦ τιμίoυ ἐνδόξoυ πρoφήτoυ πρoδρόμoυ καὶ βαπτιστoῦ ᾿Ιωάννoυ· τῶν ἁγίων ἐνδόξων καὶ πανευφήμων Απoστόλων· τῶν ἐν ἁγίoις Πατέρων ἡμῶν μεγάλων Ιεραρχών καὶ Οἰκoυμενικῶν διδασκάλων Βασιλείoυ τoῦ μεγάλoυ, Γρηγoρίoυ τoῦ Θεoλόγoυ καὶ ᾿Ιωάννoυ τoῦ Χρυσoστόμoυ· Αθανασίου και Κυρίλλου, Ιωάννου του Ελεήμονος, Πατριαρχών Αλεξανδρείας, Nικoλάoυ, του εν εν Μύροις, Σπυρίδωνος επισκόπου Τριμυθούντος, των θαυματουργών, των αγίων ενδόξων μεγαλομαρτύρων Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, Δημητρίου του Μυροβλήτου, Θεοδώρου του Τήρωνος και Θεοδώρου του Στρατηλάτου, του Ιερομαρτύρων Χαραλάμπου και Ελευθερίου, τῶν ἁγίων ἐνδόξων καὶ καλλινίκων μαρτύρων· τῶν Οσίων καὶ θεoφόρων πατέρων ἡμῶν·(του Αγίου του Ναού, εφ΄ όσον δεν εμνημονεύθη εν τοις άνω) τῶν ἁγίων καὶ Δικαίων θεoπατόρων ᾿Ιωακεὶμ καὶ ῎Αννης· (τoῦ ἁγίoυ τῆς ἡμέρας) οὗ τὴν μνή­μην ἐ­πι­τε­λοῦ­μεν, καὶ πάντων σoυ τῶν ἁγίων· ἱκετεύoμέν σε, μόνε πoλυέλεε Κύριε· ἐπάκoυσoν ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν δεoμένων σoυ καὶ ἐλέησoν ἡμᾶς.

Ό Χορός.

 «Κύριε, ἐλέησoν» (12άκις)

Ὁ Ἱ­ε­ρεύς

᾿Ελέει καὶ oἰκτιρμoῖς καὶ φιλανθρωπίᾳ τoῦ μo­νoγενoῦς σoυ Υἱoῦ, μεθ᾿ oὗ εὐλoγητὸς εἶ σὺν τῷ παν­αγίῳ καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωoπoιῷ σoυ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τoὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

‘Ωδή ζ’. Ό Ειρμός.

Παΐδες Εβραίων έν καμίνω, κατεπάτησαν τή φλόγα θαρσαλέως, και είς δρόσον τό πϋρ, μετέβαλον βοώντες· Εύλογητός ει Κύριε, ό Θεός ει τοϋς αιώνας.

Τροπάρια

Δύο πηγᾶς δυσσεβοφρόνως, τῆς Θεότητος δοξάζουσι Λατίνοι, ἄλλ’ ἤμεϊς εὐσεβῶς, μίαν πηγήγ καί ρίζαν, τοΰ Λόγου καί τοΰ Πνεύματος, τό Πατέρα προσκυνοΰμεν.

‘Ἴσοι Θεοτητι καί δόξη, τῷ Πατρί εἴσιν ὅ Λόγος καί, τό Πνεῦμα, ἕν ἀπρόσιτον φῶς, καί ἄβυσσος ἔλεους. ΤΩ, Κύριε ἐλέησον! τούς πιστῶς σέ προσκυνοΰντας.

Ὕμνον καί δέησιν προσδέχου, Τριάς “Ἄναρχε καί , τήν Δοξολογίαν ἤν ἕν πόθω πολλῶ προσέφερον καί δίδου, ρανίδα τῆς Σῆς χάριτος, καί πταισμάτων μου τήν λΰσιν.

Θεοτοκίον

Μέγα καινόν εἶδεν ἤ κτίσις, ἕν τή Κώμη Βηθλεέμ τόν ξένον τόκον Θεός τό τεχθέν, ἤ Μήτηρ δέ Παρθένος, “Ἤν ἀνυμνοϋντες λέγομεν χαῖρε Κεχαριτωμένη.

Ὤδη ἡ’. Ὅ Εἱρμός.

Τόν ἕν δρεῖ ἅγιω δοξασθέντα, καί ἕν βάτω πυρί τῷ τῆς Ἀειπάρθενου, τῷ Μωϋσεΐ μυστήριον γνωρίσαντα, Κύριον ὕμνεϊτε, καί ὑπερυψοϋτε, εἰς πάντας τούς αἰώνας.

Τροπάρια

Παλαιόν ἥμερων καί ἔπϊ θρόνου, Δανιήλ θεωρεῖ, καί τόν Υἷον ἄνθρωπου, τό θεῖον Πνεϋμα ὡς αὖτον ἐνίσχυσε. Δέσποτα παρασχου, δύναμιν σοΐς δούλοις, ὕμνεϊν σέ εἰς αἰώνας.

Πάσαν γαϊαν χαρίτων τῆς Τριάδος, πληρουμένην ὅρα ὅ ζηλωτής Ἠλίας, τρεῖς εἰς αὔτην τελῶν ἐκχύσεις ὕδατος· θείου ζήλου πλῆσον, Κύριέ τους πίστει, ἀεί σέ εὔλογοϋντας.

Στίχ. Εὔλογοϋμεν Πατέρα,ΥΙόν, καί “Ἅγιον Πνεϋμα, τόν Κύριον.

Ἠσαίας ἕν θρόνω ἐπηρμένω, τόν Θεόν Σαβαώθ τοῖς ὄφθαλμοϊς ἔωρα, καί ἕν πολλῶ τῷ δέει Ἑξαπτέρυγα, ἅγιος βοώντα, “Ἅγιος “Ἅγιος, ὅ Θεός εἰς τούς αἰώνας.

καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τoύς αἰώνας τῶν αἰώνων.  Ἀμήν.

Μωϋσῆς ἕν τή βάτω κατενόει, τοΰ σοϋ τόκοι ‘Ἁγνή, μυστήριον τό μέγα* δλόν ἕν σοί τό πΰρ γάρ τῆς Θεότητος, ὤκησεν ἄφλεκτως- ὅθεν σέ ὕμνοϋμεν, εἰς πάντας τούς αἰώνας.

Ὤδη θ’. Ὅ Εἱρμός

Ἐξέστη ἔπϊ τούτω ὅ οὐρανός, καί τῆς γής κατεπλάγη τά πέρατα, δτί Θεός, ὤφθη τοῖς ἀνθρώποις σωματικῶς, καί ἤ γαστήρ σου γέγονεν, εὔρυχωροτερα τῶν οὔρανων διό σέ Θεοτόκε, Ἄγγελων καί ἄνθρωπων, ταξιαρχίαι μεγαλύνουσι».

Τροπάρια

Νυμφίε ὡραιότατε Ἴησοϋ, τήν πτωχήν μου καρδίαν ἄγαπησον, καί σεαυτῶ, οἶκον κατασκεύασον φωτεινόν, σύν τῷ Πατρί σου ἔλθετε, καί τό θείωΠνευματι καί μονήν, ποιήσατε ἅγιαν, Ἄγγελον θυμηδίαν, καί πάσι δαίμοσιν ἀπρόσιτον.

Οὐκ ὀϊδαμεν ἐκτός σου ἄλλον Θεόν, τάς δέ χείρα ἤμων πρός ἀλλότριον, θεόν ποτέ, οὗ διεπετάσαμεν δουλικῶς, ἄλλ’ εἰ καί ἅμαρτανομεν, πρός Σέ ἐπιστρέφομεν εὐλαβῶς· ὀΐκτειρησον καί σῶσον Τριάς Ὑπεραγία, τούς σούς ὀΐκετας ὡς φιλάνθρωπος

Συνάχθητε χορεΐαι τῶν Μοναχῶν, ‘Ἱερεῖς κά Λευΐται ἀθροισθῆτε, μετά πιστῶν, καί Ἵεροψαλται μελφδικῶς, ὕμνοϋντες προσκυνήσωμεν  τό Δημιουργόν ἤμων καί Θεόν, Πατέρα, Λόγον, Πνεϋμα, αἴτοϋντες ἤμϊν δοϋναι, καί Βασιλείαν τήν οὐράνιον.

Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί  Ἁγίω Πνεύματι

Ὤ χάριτος μεγάλης καί δωρεᾶς, ἤς ἄνθρωπων τό γένος ἤξιωται, ἕν τῷ Χριστῷ! σῶμα γάρ τό γήιvov θεωθέν, εἰς οὔρανους ἀνύψωται, καί θρόνω συγκάθηται Πατρικῶ. “Ὤ δόξης ἀνέκφραστου, καί θείας χαρμόσυνης! ἤς ὅ Θεός ἤμας ἄξιωσον.

καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τoύς αἰώνας τῶν αἰώνων.  Ἀμήν.

Ἀνύμφευτε Παρθένε ἤ τόν Θεοϋ, Θεόν Λόγον ἄφραστως κυήσασα, σοΐς ὕμνηταϊς, Ἄφεσιν πταισμάτων τόν σόν Ὑΐον, Νέμειν αὖτοις Ἱκέτευε· “Ἀπάντα γάρ δύνασαι ἀληθῶς. Συνέτισον οὔν πάντας· Ἰδού γάρ μετ’ ὀλίγον, Ὅ χρόνος φέρει τήν Συντέλειαν.

Ἀξιόν ἔστιν ὡς ἀληθῶς, τήν ὑπερθεόν ὕμνεϊν Τριάδα, τήν πανυπερένδοξον καί ὑπερύμνητον, τόν φιλάνθρωπον Θεόν ἤμων.

Πατέρα τόν ἄναρχον καί Θεόν, συνάναρχον Λόγον, καί τό Πνεϋμα τό ἄγαθον, ἀχώριστον μίαν καί ἄναρχον οὔσιαν, τρισάριθμον Μονάδα, ὑμνοις τιμήσωμεν.

Ὑμνήσωμεν πάντες θεοπρεπῶς, ἄσμασιν ἔνθεοις, τόν Πατέρα καί τόν Ὑΐον, καί Πνεϋμα τό Θεῖον, τρισυπόστατον κράτος, τήν μίαν βασιλείαν καί κυριότητα.

Τάς ἀκτινοβόλους σου ἄστραπας, λάμψον μοί Θεέ μου, Τρισυπόστατε Παντουργέ, καί οἶκον μέ δεΐξον, Σής ἀπρόσιτου δόξης, φαιδρόν καί φωτοφόρον καί ἀναλλοίωτον.

Τρεῖς ταϊς ὑποστάσεσιν ἤ Μονάς, μία τή Οὔσιά της Θεότητος ἤ Τριάς, ὅ Πατήρ, ὅ Λόγος καί τό ‘Ἅγιον Πνεϋμα, Θεότης τρισαγία, Μονάς τρισήλιος.

Πάντων πρό αἰώνων μετά Πατρός, ὅ Λόγος ὕπηρχε, χθές καί σήμερον ὅ αὖτος, καί εἷς τους αἰώνας, Θεάνθρωπος δ’ ἐσχάτως, καί ὧν καί διαμένων ὡς ἀναλλοίωτος.

Ἰδομεν τό φῶς τό ἀληθινόν, ἔλαβομεν Πνεϋμα, ἐκ Πατρός διά τοϋ Υἵοϋ, φωτίζον καρδίας, τῶν πίστει προσκυνούντων, Τριάδα Παναγίαν τήν ἀδιαίρετον.

Ἴλεως γενοΰ μοί Τριάς σεπτή, τῷ ἕν ἅμαρτιαις ἄχρειωσαντι τήν ψυχήν, καί δικαία κρίσει τῷ σώματι νοσοϋντι ἄλλα μή μέ στέρησης τῆς Βασιλείας Σου.

Πᾶσαι τῶν ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρoμε Κυρίoυ, ἀπoστόλων ἡ δωδεκάς, oἱ ἅγιoι πάντες μετὰ τῆς Θεoτόκoυ, πoιήσατε πρεσβείαν εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.

Ὁ Ἀ­να­γνώ­στης

᾿Αμήν.

῞Αγιoς ὁ Θεός, ῞Αγιoς ᾿Ισχυρός, ῞Αγιoς ᾿Αθάνατoς, ἐλέησoν ημάς (τρις)

Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ ῾Αγίῳ Πνεύματι·

καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τoὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων ᾿Αμήν.

Παναγία Τριάς, ἐλέησoν ἡμᾶς. Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσπoτα, συγχώρησoν τὰς ἀνoμίας ἡμῖν. ῞Αγιε, ἐπίσκεψαι καὶ ἴασαι τὰς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τoῦ ὀνόματός σoυ.

Κύριε, ἐλέησoν· Κύριε, ἐλέησoν· Κύριε, ἐλέησoν.

Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ ῾Αγίῳ Πνεύματι· καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τoὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Πάτερ ἡμῶν, ὁ ἐν τoῖς oὐρανoῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνoμά σoυ· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σoυ· γενηθήτω τὸ θέ­λημά σoυ, ὡς ἐν oὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς· τὸν ἄρ­τoν ἡμῶν τὸν ἐπιoύσιoν δὸς ἡμῖν σήμερoν· καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τoῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πει­ρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τoῦ πoνηρoῦ.

Ὁ Ἱ­ε­ρεύς·

῞Οτι σoῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα, τoῦ Πατρὸς καὶ τoῦ Υἱoῦ καὶ τoῦ ῾Αγίoυ Πνεύματoς, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τoὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ᾿Αμήν.

Είτα τά τροπάρια ταϋτα. Ήχος πλ. β’.

Ελέησον ήμάς, Κύριε έλέησον ήμάς· πάσης γάρ άπολογίας άποροϋντες, ταύτην σοι τήν ίκεσίαν ώς Δεηπότη, οί άμαρτωλοί προσφέρομεν έλέησον ήμάς.

Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ ῾Αγίῳ Πνεύματι

Κύριε έλέησον ήμάς· έπι σοΙ γάρ πεποίθαμεν. Μή όργισθής ήμίν σφόδρα, μηδέ μνησθής τών ανο­μιών ήμών, άλλ’ έπίβλεψον και νΰν ώς εΰσπλαγχνος και λύτρωσαι ήμάς έκ τών έχθρών ήμών Σύ γάρ εί Θεός ήμών, και ήμεΐς λαός σου, πάντες έργα χειρών σου, και τό ονομά σου έπικεκλήμεθα.

καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τoὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ᾿Αμήν.. Θεοτοκίον.

Τής εύσπλαγχνίας τήν πύλην άνοιξον ήμίν εύλογημένη Θεοτόκε· έλπίζοντες εις σέ μή άστοχήσωμεν ρυσθείημεν διά σοΰ τών περιστάσεων Σύ γάρ εί, ή σωτηρία τοΰ γένους τών Χριστιανών.

Τό, Κύριε έλέησον μ’ (40) και άπόλυσις.

Τροπάρια μετά τήν άπόλυσιν. Ήχος 6′. “Οτε έκ τοϋ ξύλου σε νεκρόν.

Δεΰτε προσκυνήσωμεν πιστοί, πόθω τήν Ἅγια Τριάδα, Πατέρα “Ἄναρχον, καί Ὑΐον συνάναρχον, καί Πνεϋμα Ἅγιον, ἔκβοωντες καί λέγον τές· Θεέ πανοικτίρμον, προσδεξαι τήν δέησιν ἤμω\ τῶν δούλων σου, ὅτι Σοί λατρεύομεν μόνω, καί Σέ δυσωποΰμεν ἄξιους, ποίησον ἤμάς της Βασιλείας σου.

“Ἕτερον δμοιον.

Δέσποτα Χριστέ Παμβασιλεΰ, ἔφθασε καιρός ὄν προεΐπας, ἐπιστηρίζων ἤμας, γίνεσθε οὔν ἐτοι μοί» δτί πολλοί πειρασμοί, τοῖς ἕν γῆ ἐπελεῦσον τᾶν διό σοί βοῶμεν ἤ ἥμερα κέκλικε καί πρός ἕσπεράν ἐστι, μεΐνον μεθ’ ἤμων Εὐεργέτα, σύν Πατρϊ καί Πνεύματι Θείω, πάντων δυσχερῶν ἤμας ρυόμενος.

Τόν Πατέρα δοξάσωμεν, τόν Ὑΐον προσκυνήσωμεν πάντες καί τό “Ἅγιον Πνεϋμα, πιστῶς ἀνυμνήσωμεν

Ἡ ἔλπίς μου ὅ Πατήρ, καταφυγή μου ὅ Υἱός, σκέπη μου τό ἅγιον Πνεϋμα, Τριάς ‘Ἁγία δόξα σοί.

Τή πρεσβεία Κύριε, πάντων τῶν ‘Ἁγίων καί τῆς Θεοτόκου, τήν σήν εἴρηνην δός ἤμϊν, καί ἐλέησον ἤμας, ὡς μόνος Ὀΐκτιρμων

Ὁ Ἱ­ε­ρεύς·

Δι΄ εὐ­χῶν τῶν ἁ­γί­ων Πα­τέ­ρων ἡ­μῶν,

Κύ­ρι­ε Ἰ­η­σοῦ Χρι­στέ, ὁ Θε­ός, ἐ­λέ­η­σον καὶ σῶ­σον ἡ­μᾶς.

Ὁ λα­ός·

       Ἀ­μην

«Σέ ύμνοΰμεν, Σέ εύλογοΰμεν, Σοι εύχαριστοϋμεν Κύριε, Και δεόμεθά σον, ό Θεός ήμών»

Προσευχή λεγομένη μυστικώς ύπό παντός βουλομένου, καθ’ ήν ώραν ύπό τών ‘Ιεροψαλτών φάλλεται ό άνωτέρω ϋμνος.

Σε υμνούμεν τόν ύπερύμνητον Θεόν ήμών, Όν ύμνεϊ πάσα κτίσις ή ύπό Σοΰ λόγω μόνω πορθεΐσα.

Σε ευλογούμεν τόν μόνον εύλογητόν τών Πατέρων, “Ον εύλογοϋσι πάντες οί “Αγγελοι Σου, τά πνεύματα τών Δικαίων έν ούρανώ καί οί άγιοι Σου έπί της γης.

Σοι ευχαριστούμεν Κύριε διά πάντα δσα έποίησας, δσα ποιείς και δσα αν ποίησης μεθ’ ήμών, είτε ευχάριστα είτε δυσάρεστα, είτε χαρμόσυνα είτε λυπηρά, δτι άγαπών ήμάς ένεργεΐς έν ήμίν τά Σοί εύάρεστα καϊ ήμίν ώφέλιμα.

Και δεθομέθα σου ο Θεός ημών γενέσθω, Κύριε, τό ελεός σου είς ήμάς ώς θέλεις, ώς οίδας, ώς βούλεσαι. “Ετι και έτι μακροθύμησον έπΐ τάς πολλάς καί έν γνώσει αμαρτίας ήμών συγχώρησον ήμίν πάντα καί άξίωσον ήμάς ποιεΐν πάντοτε καί έν πάσι τό θέλημά σου. Βοήθησον, Κύριε τ. δούλ. … σου τόν, τήν Σύζυγον, τόν υίόν, τήν θυγατέρα, τον φίλον, τόν έχθρόν, τόν άσθενή…

Εις την Θείάν Λειτουργίαν τών όρθοδόξων χριστιανών

Μετά τήν όμολογίαν τής πίστεως (Πιστεύω είς £να Θεόν…) καί τόν Έπινίκιον υμνον (“Αγιος, “Αγιος, “Αγιος Κύριος Σαβαώθ κ.τ,λ.) προσφωνεί ό ‘Ιερεύς: «Τά σά έκ τών σών, Σου προσφέρομεν, κατά πάντα καί διά πάντα». “Εξωθεν οί Ίεροψάλται ψάλλουσι: «Σέ ύμνοΰμεν, Σέ εύλογοΰμεν, Σοι εύχαριστοϋμεν Κύριε, καί δεόμεθά Σου, ό Θεός ήμών».

Ψαλλομένου δέ τοΰ ύμνου τούτου ύπό τών ‘Ιεροψαλτών ό ‘Ιερεύς Ισωθεν έκτελεΐ έργον Ιερώτατον, θεϊκόν καί θαυμασιώτατον. Διότι, εύρισκομένου έπί τής άγιας Τραπέζης τοΰ Ιερού Δισκαρίου με τόν διά πολλών Εύχών ήτοιμασμένον άρτον, καθώς καί τοΰ άγίου Πο­τηριού μέ τόν έπίσης διά πολλών Εύχών ήτοιμασμένον οίνον, έπικαλεϊται ό “Ιερεύς τήν χάριν τοΰ Παναγίου Πνεύματος έπί τών προκειμένων Δώρων, καί τότε κατέρχεται τό Πανάγιον Πνεϋμα καί μεταβάλλει τόν άρτον είς Σώμα Χριστού και τόν οίνον είς Αίμα Χριστού.

Κατά ταύτας τάς φοβεράς στιγμάς, ώς φρονώ, δύναται πάς πι­στός εύρισκόμενος μέσα είς αύτόν τόν ναόν νά προσευχηθή μυστικώς καί νά ζητήση άπό τόν Θεόν δ,τι έπιθυμεί ψυχωφελές καί ψυχοσωτήριον, κατά τόν άνωτέρω τύπον προσευχής.

Σημ. Τα άνωτέρω ήλέγχθησαν καί ένεκρίθησαν ύπό του πανοσιολογιωτστοί’ ΆρχιμανδρΙτου Μαξίμου Λαυριώτου, είς Cambridge.