Η πλάκα δεν είναι αθώα. Κρύβει συστηματικά την ουσία. Η αντιπολίτευση κρύβει με τα καραγκιοζιλίκια της την έλλειψη εναλλακτικής σοβαρής πρότασης για τη χώρα, η κυβέρνηση όλα όσα δυσάρεστα και αντιδημοφιλή ετοιμάζει για μετά τις εκλογές. Δεν είναι η πρώτη φορά που το πολιτικό μας σύστημα «στρίβει διά του αρραβώνος».
Το έκανε και στις διπλές εκλογές του 2023. Και τότε δεν ακούστηκε λέξη για τα Ελληνοτουρκικά, την εθνική συνθηκολόγηση που προετοιμάζεται. Και τότε δεν μάθαμε τίποτε για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Και τότε δεν ακούστηκε ίχνος από τη νέα πολιτική της νομιμοποίησης των παράνομων μεταναστών. Και τότε δεν μάθαμε τίποτε για τη φορολόγηση των ελεύθερων επαγγελματιών.
Το κυβερνών κόμμα εξέδωσε κάτι σαν κυβερνητικό πρόγραμμα που έμοιαζε περισσότερο με τηλεγράφημα και έπρεπε να είσαι μέντιουμ ή καφετζού για να ανακαλύψεις ποιος φόρος, ποια παραχώρηση, ποιος γάμος κρυβόταν κάτω από κάθε γραμμή.
Περάσαμε εκείνες τις εκλογές, αν θυμάστε, συζητώντας για την «παρενόχληση» του ευρωβουλευτή Γεωργούλη σε κάποια νεαρά που απέτυχε να γίνει σύμβολο του #MeToo, για τη βίλα του Γιάννη Ραγκούση στην Πάρο και για λοιπά παραπολιτικά μονόστηλα της Ιστορίας. Στο ίδιο έργο θεατές βρισκόμαστε και σήμερα.
Η βαθιά υποτίμηση του ελληνικού λαού είναι βασική επιλογή του πολιτικού μας συστήματος. Αλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Ελαφρό βαριετέ θυμίζουν αυτές οι εκλογές. Αλλά για να είμαστε δίκαιοι, το βαλς χρειάζεται πάντοτε δύο. Ενας μόνος δεν μπορεί. Δεν υπάρχουν ένοχες ηγεσίες και αθώοι λαοί. Βρίσκουν και τα κάνουν.