Αλέξανδρος Σουλιώτης-Φιλόλογος
Δε με χτύπαγε αλλά…
Δε με χτύπαγε αλλά… ξεστόμιζε λέξεις που πονούσαν.
Συχνά πυκνά με γέμιζε τύψεις κι ενοχές.
“Ευχαριστώ” και “συγγνώμη” δε βγήκαν ποτέ απ’τα χείλη του…
Δε με χτύπαγε αλλά… με ειρωνευόταν και με μείωνε μπροστά σε τρίτους.
Κόμπιαζα και δαγκωνόμουν από ντροπή.
Κάπου κάπου έκλαιγα κρυφά…
Δε με χτύπαγε αλλά… απαιτούσε να έχει τον έλεγχο σε όλα.
Χειραγωγούσε κάθε μου επιλογή καλλιεργώντας μου την ψευδαίσθηση και πείθοντάς με ότι ήταν δική μου.
Ήταν χειριστικός…
Δε με χτύπαγε αλλά… δε θυμήθηκε ποτέ τα γενέθλιά μου.
Όσο κι αν σπάω το κεφάλι μου εδώ και χρόνια δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι τρυφερό απ’αυτόν.
Μονίμως σχεδόν αδιάφορος…
Δε με χτύπαγε αλλά… δεν αποδέχτηκε ποτέ συγγενείς ή φίλους μου.
Δε βγήκε μια φορά μαζί μας.
Έστω να προσπαθήσει…
Ή έστω να προσποιηθεί…
Για χάρη μου…
Δε με χτύπαγε αλλά… δε σεβάστηκε τα όριά μου.
Δεν αναγνώρισε ποτέ τα “όχι” μου,
δε σταμάτησε ποτέ στα “μη” μου.
Κι εν τέλει δε θυσίασε ποτέ έστω και ίχνος απ’τα δικά του “θέλω”…
Δε με χτύπαγε αλλά… ήταν περίπου σαν να με χτύπαγε…
Η Χώρα αντιμετωπίζει λογοκρισία στα κοινωνικά δίκτυα. Αν θέλετε να βλέπετε τις δημοσιεύσεις ο μόνος ασφαλής τρόπος είναι η εγγραφή στο site. Είναι δωρεάν.