10/01/2024
Λέγεται, ότι ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ βοήθησε τον Τσάρο Αλέξανδρο Α’ «να δεί την ματαιότητα του κόσμου από το ύψος του Θρόνου του» (όταν ο Ηγεμόνας τον επισκέφθηκε μυστικά στη μονή του).
Έτσι ο Τσάρος «πέθανε» για τον κόσμο και έζησε την κατά Θεόν ασκητική ζωή ως λαϊκός Στάρετς Θεόδωρος Κούσμιτς της Σιβηρίας.
Η Οσία Άννα του Κασίν κατά την διάρκεια της πολυτάραχης ζωής της, όχι απλώς είδε, αλλά βίωσε την ματαιότητα του παρόντος κόσμου και γι’ αυτό αντάλλαξε τον κόσμο και τα του κόσμου με την Αγγελική Μοναχική πολιτεία.
Ο βίος της – ο κοσμικός, αλλά και ο μοναχικός – αν και άγνωστος στις λεπτομέρειές του, περιείχε φαίνεται μεγάλους πνευματικούς αγώνες, τόσους και τέτοιους ώστε να τιμηθεί από τον δωρεοδότη Κύριο με την αφθαρσία του Λειψάνου της και το χάρισμα των ιαμάτων.
Η αγία Άννα γεννήθηκε από γονείς ευγενείς, το 1278. Ήταν συγγενής των Αγίων Μαρτύρων Μιχαήλ Ηγεμόνα του Τσερνίκωφ (20η Σεπτεμβρίου) και Βασιλείου Ηγεμόνα του Ροστώφ (4η Μαρτίου). Το 1294 συζεύχθηκε τον Ηγεμόνα του Τβερ Μιχαήλ Γ’ Γιαρολάβιτς. Μετά δε την εκτέλεση του συζύγου της (1318), αποσύρθηκε στη Μονή της Αγίας Σοφίας του Τβερ, όπου μόνασε 30 χρόνια.
Κοιμήθηκε ειρηνικά στις 2 Οκτωβρίου το 1368 στη Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου – Υπαπαντής, στο Κασίν, όπου την είχε μεταφέρει ο νεώτερος γιός της Ηγεμόνας Βασίλειος, για να την προφυλάξη από κάποια επιδημία.
Ο τάφος παρέμεινε στην αφάνεια για διάστημα δύο περίπου αιώνων. Τα θαύματα στον τάφο της Αγίας Άννας ξεκίνησαν το 1611 κατά την πολιορκία του Κασίν από πολωνικές και λιθουανικές δυνάμεις. Το Λείψανό της ανακομίσθηκε αδιάφθορο το 1611 (242 χρόνια μετά την κοίμησή της), μετά από εμφάνισή της στον ασθενή Γεώργιο, νεωκόρο του Ναού.
Του είπε το όνομά της, του υποσχέθηκε ότι θα τον θεραπεύσει και έκανε παρατηρήσεις για την κατάσταση του τάφου της. «Κανείς δεν τον σέβεται – είπε – άλλοι κάθονται πάνω του και άλλοι ακουμπούν εκεί τα καπέλα τους. Δεν ξέρετε ότι παρακαλώ τον Κύριο και τη Μητέρα Του να προστατεύουν την πόλη από τους εχθρούς και από πολλές κακουχίες και δεινά;». Ζήτησε να τοποθετήσουν πάνω του την εικόνα του Αγίου Μανδηλίου και να ανάβουν καντήλι. Αναδείχθηκε θαυματουργός.
Η Ηγουμένη Αντωνία (Μεζέντσοβα, + 1875), πνευματική θυγατέρα του διά Χριστόν Σαλού Ιερέως Πέτρου του Άγκιλιχ, ήταν άνθρωπος μεγάλης αρετής. Μόναζε σε μονή του Σούζνταλ – όπου τα Λείψανα της θαυματουργού οσ. Σοφίας (Πριγκίπισσας Σολωμονίας, συζύγου του Μεγ. Ηγεμόνα Βασιλείου Γ’, + 1542, 16η Δεκεμβρίου) – και ήρθε στη Μονή Υπαπαντής, μετά από εμφάνιση της οσ. Δωροθέας.
Επί των ημερών της η αγ. Άννα εμφανιζόταν και υπεδείκνυε ποιες δόκιμες ήσαν έτοιμες για την μοναχική κουρά και που βρίσκονταν θαμμένα παλαιά μοναχικά σχήματα. Η αγιότητά της αγ. Άννας διακηρύχθηκε Συνοδικά το 1909, κατά την βασιλεία του Τσάρου Νικολάου Β’. Η αγ. Άννα του Κασίν είναι προστάτης όσων υποφέρουν από την στέρηση συγγενικών τους προσώπων.
Η μνήμη της τιμάται την 12η Ιουνίου και την 2α Οκτωβρίου και η Ανακομιδή του Λειψάνου της την 21η Ιουλίου. (Καθηγητής Αντ.Μάρκου)
Ταις των σων αγίων πρεσβείαις, Χριστέ, ελέησον ημάς. Αμήν.
Ο Ρωσικός λαός πρέπει να καθαρισθεί από τις αµαρτίες του µέσα από µεγάλες δοκιµασίες
Κατά τη συνεδρίαση της Συνόδου του 1917 για την εκλογή πατριάρχη εκλήθη από την έρημο ένας φημισμένος ασκητής ο στάρετς Αλέξιος, για να τραβήξη από την κληρωτίδα το όνομα του νέου Πατριάρχη. Κληρώθηκε τότε ο μεγάλος Πατριάρχης Τύχων που αντιμετώπισε όλη τη βαρβαρότητα του νέου αθεϊστικού καθεστώτος.
Τους πρώτους µήνες, µέσα στη σύγχυση της επανάστασης άκουσε κόσµο να φωνάζει έξω από την εκκλησία στο Μοναστήρι του Chudov : «Η Ρωσία χάθηκε! Η Αγία Ρωσία χάθηκε»! Σ’ αυτό απάντησε: «Ποιος είναι αυτός που λέει ότι η Ρωσία χάθηκε, ότι έχει καταστραφεί; Όχι – όχι δεν έχει χαθεί, δεν έχει καταστραφεί και δεν πρόκειται να καταστραφεί, αλλά ο Ρωσικός λαός πρέπει να καθαρισθεί από τις αµαρτίες του µέσα από µεγάλες δοκιµασίες. Καθένας πρέπει να προσεύχεται και θερµά να µετανοεί. Αλλά η Ρωσία δεν καταστράφηκε και δεν θα καταστραφεί». (π.Σεραφείμ (Ρόουζ), Orthodox Russia, 1970, No1)
Για την προσωπικότητα του στάρετς Αλεξίου, του ταπεινού αυτού μοναχού, γράφει ένας νέος συγγραφέας : «Ο Αλέξιος ζούσε σε απόλυτη μόνωση. Τρεφόταν με λίγο ψωμί και για νερό έπινε λίγο «αγιασμό». Αθέατος για όλους, εκτός από το Σάββατο, όταν άφηνε το ασκητήριο του για να μεταβή στην εκκλησία του μοναστηριού. Τότε ετίθετο στη διάθεση αυτών που ήθελαν να εξομολογηθούν και το έκανε αυτό με υπομονή μέχρι τα βαθειά μεσάνυχτα, ακούγοντας τις αγωνίες των πιστών, τις αμφιβολίες, τους φόβους τους.
Οι λόγοι του πάντοτε γλυκείς και ειρηνικοί, πράοι, γεμάτοι όμως από μια υπερφυσική δύναμη, έφερναν ψυχικό συγκλονισμό σε όσους τον άκουγαν. Διάβαζε τις ψυχές εκείνων που για πρώτη φορά τους έβλεπε. Πολλοί έφευγαν από κοντά του αναγεννημένοι εσωτερικά, συγκλονισμένοι με δάκρυα.
Περισσότερο από 80 χρόνια δινόταν ολόκληρος, μέχρις εξαντλήσεως, συχνά μέχρι το ξημέρωμα της Κυριακής, σ΄όλες τις ψυχές που έρχονταν προς αυτόν απ΄όλες τις γωνιές της Ρωσίας. Και παρ όλη αυτή την κοπιαστική εξωτερική εργασία, αυτός έμενε απορροφημένος από τη σκέψη τού Θεού, βυθισμένος σε μια σιωπηλή προσευχή.
Μια τέτοια ημέρα, δοσμένη ολόκληρη στον Θεό, μας φθάνει για να καταλάβουμε ολόκληρη τη ζωή του στάρετς Αλεξίου. Βλέπουμε εδώ την απάρνηση του κόσμου της αμαρτίας, την καθαρότητα της καρδιάς, την μεγάλη υπομονή, την σιωπή, την προσευχή. Η ψυχή που είχε γίνει ξένη προς τον κόσμο και σε κάθε ανθρώπινο είχε κατακτήσει την ειρήνη του Θεού. Όμως το πλήρες μέτρο της ειρήνης αυτής αφήνει να δη κανείς τον πνευματικό δρόμο που διανύθηκε, πιο καλά από μια λεπτομερή περιγραφή.
Χαμένος μέσα στην ειρήνη του Θεού, ο στάρετς Αλέξιος έζησε μέχρι την επανάσταση του Οκτωβρίου, και πέθανε μετά τις μεγάλες αναστατώσεις που έγιναν στην πατρίδα του, χωρίς να λάβη μέρος σ΄αυτές, χωρίς αυτές να τον θίξουν καθόλου.»
(Ντίβο Μπαρσόττι Ρωσικός Χριστιανισμός σ.39-40.στις φωτογραφίες ο όσιος γέροντας και το ερημητήριο του αγ.Ζωσιμά της περιοχής του Σμολένσκ όπου ασκείτο ο στάρετς) ΠΗΓΗ.misha.pblogs.gr
Όσιος Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ του Essex
“Έχουμε έναν τόσο πλούσιο Θεό, που έχει τόση μεγάλη Χάρη και όμως ζούμε τόσο φτωχά. Λυπούμαστε για το παραμικρό, αυτό είναι κατάντημα!
Έπρεπε να είμαστε διαρκώς χαρούμενοι. Έπρεπε η ζωή μας να είναι διαρκώς μια καθημερινή έκπληξη. Δεν υπάρχει μέρα που να μην μας δίνη ο Θεός μια καινούρια αίσθηση της αιωνίου ζωής”…!!!
Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης.
Να έχει λύπη ένας άνθρωπος που βρίσκεται μακριά από το Χριστό το καταλαβαίνω. Να έχει λύπη ένας που είναι κοντά στο Χριστό, δεν το καταλαβαίνω, γιατί, και πόνο να έχει, ο πόνος μελώνεται από τον Χριστό.
***
Ο Άγιος Νεομάρτυς Χατζη–Γεώργιος εκ Φιλαδελφείας ο εις το Καρατζασού μαρτυρήσας
Μαρτύρησε στο Καρατζασού στις 2 Οκτωβρίου του 1794 Καταγόταν από τη Φιλαδέλφεια της Μ. Ασίας από γονείς Χριστιανούς και ήταν στο επάγγελμα αμπατζής, δηλαδή κατασκευαστής χοντρών μάλλινων εξωτερικών ενδυμάτων.
Νέος στην ηλικία έφυγε από την πατρίδα του και πήγε στο Καρατζασού όπου άνοιξε εργαστήριο και εργαζόταν την τέχνη του.
Μια νύχτα που διασκέδαζε με άλλους ομοτέχνους του συνέβη κάποιος από την παρέα να βγει έξω για κάποια δουλειά και μεθυσμένος όπως ήταν έπεσε από μεγάλο ύψος και σκοτώθηκε. Ο πασάς του τόπου ζητούσε να πληρώσουν τον λεγόμενο τζερεμέ για το γεγονός αυτό. Έκαναν ένα κατάλογο οι Χριστιανοί για να δώσει ο καθένας το ανάλογόν του.
Ο Γεώργιος όμως αντιδρούσε και δεν ήθελε να πληρώσει λέγοντας πως είναι αδικία να πληρώνει κάποιος χωρίς να φταίει. Επειδή πεισμάτωσε και αρνιόταν να πληρώσει, τον πήγαν στον πασά . Όταν ο πασάς τον ρώτησε γιατί δεν πληρώνει του απάντησε με θυμό :
-Έχεις φιρμάνι εσύ που να λέει όταν σκοτώνονται οι γκιαούρηδες να πληρώνουν οι Τούρκοι τζερεμέ;
-Εσύ τι είσαι; τον ρώτησε ο πασάς .
Κι εκείνος τυφλωμένος από τον θυμό απάντησε :
-Είμαι Τούρκος.
Οπότε τον άρπαξαν αμέσως και του έκαναν περιτομή. Δεν πέρασαν ωστόσο πολλές ημέρες και ήλθε εις εαυτόν, συναισθάνθηκε τι είχε κάνει, μετανόησε για την ανομία του και έκλαψε πικρά. Ζητούσε τη διόρθωση του κακού.
Έτσι βρίσκοντας μια ευκαιρία έφυγε και πήγε στο Άγιο Όρος, όπου εξομολογήθηκε, έκανε τον κανόνα του και μυρώθηκε. Έζησε αρκετά χρόνια στο Άγιο Όρος αγωνιζόμενος με κάθε τρόπο για να εξιλεωθεί για το αμάρτημα της αρνήσεως Η συνείδησή του όμως τον έτυπτε. Θυμόταν συνεχώς τα λόγια του Χριστού :
-Όποιος με αρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους θα τον αρνηθώ κι εγώ μπροστά στον Πατέρα μου.
Έτσι του δημιουργήθηκε ο ασυγκράτητος πόθος για μαρτύριο. Με τη σύμφωνη γνώμη πολλών πνευματικών πατέρων και με την ευλογία τους αναχώρησε για το Καρατζασού , όπου είχε αρνηθεί, για να ομολογήσει.
Μόλις έφτασε εκεί τον αναγνώρισαν και αμέσως τον άρπαξαν και τον οδήγησαν στον δικαστή με την κατηγορία ότι ενώ πριν χρόνια έγινε μουσουλμάνος τώρα επέστρεψε πάλι στον Χριστό. Ο δικαστής τον ρώτησε αν είναι αλήθεια η κατηγορία και ο άγιος του απάντησε με πολύ θάρρος ότι :
-Πριν χρόνια, από ανοησία μου, ξεγελάστηκα, αρνήθηκα την πίστη μου και δέχθηκα την δική σας. Πηγαίνοντας όμως σε διάφορους τόπους κατάλαβα πως η θρησκεία σας είναι ψεύτικη και ήρθα να σας τη δώσω πίσω. Ομολογώ πως είμαι Χριστιανός, ονομάζομαι Γεώργιος και για την αγάπη του Χριστού είμαι έτοιμος να χύσω το αίμα μου.
Ο δικαστής προσπάθησε με διάφορους τρόπους να του αλλάξει γνώμη και επειδή ο άγιος έμενε σταθερός διέταξε να τον βάλουν στη φυλακή και να τον βασανίζουν. Για οκτώ ημέρες τον βασάνιζαν καθημερινά με φρικτά βασανιστήρια. Του τέντωσαν τόσο πολύ τα σκέλη που κινδύνευαν να σχισθούν. Του φόρεσαν πυρακτωμένο τάσι σαν σκουφί και του έσφιξαν με ένα σκοινί το κεφάλι τόσο που πετάχτηκαν οι βολβοί των ματιών του. Αλλά ακόμα και μισοπεθαμένος ο γενναίος στρατιώτης του Χριστού φώναζε :
-Ό,τι κι αν μου κάνετε δεν αρνούμαι πλέον την πίστη μου. Χριστιανός γεννήθηκα, Χριστιανός είμαι και Χριστιανός θέλω να πεθάνω.
Τα ανήγγειλαν όλα αυτά στον κριτή κι εκείνος εξέδωσε καταδικαστική απόφαση. Τον οδήγησαν λοιπόν οι δήμιοι στον τόπο της καταδίκης και τον αποκεφάλισαν . Έτσι έλαβε ο μακάριος τον στέφανο του μαρτυρίου από τον αθλοθέτη Κύριο.
***
Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης Η κάθε πτώση είναι φυσικά πτώση, αλλά είναι και υλικό για ταπείνωση και προσευχή.
Οι αμαρτίες, αν αξιοποιηθούν για ταπείνωση, είναι σαν την κοπριά που ρίχνουμε στα φυτά. Γιατί να μην χρησιμοποιήση λοιπόν κανείς αυτό το υλικό, για να λιπάνη το χωράφι της ψυχής του, για να γίνη γόνιμο και να καρποφορήση; Ένας δηλαδή που έχει κάνει μεγάλες αμαρτίες, αν αισθανθή πόσο έφταιξε και πη: «δεν πρέπει να σηκώνω κεφάλι, να βλέπω άνθρωπο», επειδή ταπεινώνεται πολύ, δέχεται πολλή Χάρη, προχωρεί σταθερά και μπορεί να φτάση σε μεγάλα μέτρα.
Πολλοί άνθρωποι που έσφαλαν και πόνεσαν γιατί πλήγωσαν τον Θεό και όχι γιατί ξέπεσαν στα μάτια των ανθρώπων, αγίασαν.
Μετάνοια πραγματική είναι πρώτα να συναισθανθή ο άνθρωπος το σφάλμα του , να πονέση , να ζητήση συγχώρεση από τον Θεό και μετά να εξομολογηθή. Έτσι θα έρθη η θεία παρηγοριά . Για αυτό πάντα συνιστώ μετάνοια και εξομολόγηση. Μόνον εξομολόγηση ποτέ δεν συνιστώ..
από το βιβλίο: «Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου – Λόγοι τ. Γ’ «Πνευματικός Ἀγῶνας»,
Ο Καλός Θεός να μας φωτίση και να μας δώση καλή μετάνοια σ’ όλους, για να αξιωθούμε όλοι οι άνθρωποιτον Καλό Παράδεισο. Αμήν.
***
Όσιος Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ του Essex Καλύτερα, ασφαλώς να μην αμαρτήσουμε. Αλλά όταν η μετάνοια είναι πύρινη, μπορεί να αποκαταστήσει κάθε απώλεια.
Οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας, με την εξαιρετική δωρεά της χάριτος μέσα στη δισχιλιετή πείρα της Εκκλησίας, που αναλλοίωτα ανανεώνεται από αιώνα σε αιώνα, ισχυρίζονται κατηγορηματικά ότι η κατεξοχήν ασφαλής οδός προς τη σωτηρία είναι η οδός της μετανοίας, και άλλη οδός δεν υπάρχει.
Η συγχώρηση προέρχεται μόνο από την άπειρη αγαθότητα του Θεού. Η άνανδρη και ασθενής ψυχή έρχεται γρήγορα σε απόγνωση και δεν πετυχαίνει το πλήρωμα της μετάνοιας και της καθάρσεως, αλλά αφού λάβει για τη μικρή και βιαστική μετάνοια της κάποιο έλεος από τον Θεό, καθησυχάζει με αυτό. Ο άνθρωπος που ποθεί τον Θεό δοκιμάζεται, κάποτε αυστηρά ή ακόμη και σκληρά. Δεν δοκιμάζονται όμως όλοι έτσι, παρά μόνο εκείνοι τους οποίους «προέγνω» ο Θεός (βλ. Ρωμ. 8,29) ως πιστούς και ανδρείους. Ο Θεός βραδύνει να επισκεφθεί την πιστή και ανδρεία ψυχή. Η βραδύτητα αυτή προς την ισχυρή ψυχή βαθαίνει τη μετάνοια, αυξάνει την αποστροφή προςκάθε αμαρτία, καθιστά τη στροφή προς τον Θεό εντονότερη και φλογερότερη.
Θεέ μου, Χριστέ μου! Διαφύλαξε με στην οδό της αληθείας Σου. Εσύ γνωρίζεις πόσο εγγύς είναι ο θάνατος μου και την ανάγκη μου στην ώρα εκείνη. Μη παρίδεις την άγνοια μου ούτε την αφροσύνη μου. Μη με απορρίψεις για την παρρησία μου· αυτή προέρχεται από την απόγνωση για τον ίδιο τον εαυτό μου· από τον φόβο να μείνω έξω από το Φως της Βασιλείας Σου, να ριφθώ στο «σκότος το εξώτερον». Βρες τρόπο να με φωτίσεις την ημέρα του θανάτου μου· δεν γνωρίζω τι θα συναντήσω τότε και ποιο ποτήριο πρέπει να πιώ, για να είμαι έπειτα μαζί Σου.
πηγή: Αρχιμ. Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Το Μυστήριο της χριστιανικής ζωής, σελ. 409-411, Έκδοσις Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου, ΄Εσσεξ
Είθε να δώσει ο Θεός σε όλους σας το πνεύμα της μετανοίας. Κλαίτε για τα λάθη σας, κλαίτε για να μη «ξηρανθεί» η καρδιά σας.
***
Ο κόσμος όλος κατατυραννείται από τις συγκρούσεις ανάμεσα σε κράτη με διαφορετικά κοινωνικά συστήματα, ανάμεσα σε φυλές και τάξεις, ομολογίες και ιδεολογίες και τα όμοια. Λόγω των συγχρόνων μέσων μαζικής καταστροφής και αφανισμού ζουν όλοι παντού σε ατμόσφαιρα “φόβου και προσδοκίας (συμφορών) των επερχομένων τη οικουμένη ” (Λουκ. 21, 26).
Και να, έχουμε μπροστά μας ένα σύμπλεγμα παραδόξων προβλημάτων που δύσκολα επιλύονται. Από τη μια δεν μπορούμε να μένουμε ήσυχοι, διότι ανήκουμε στην οικογένεια της ανθρωπότητος και έχουμε πολλά κοινά πεπρωμένα ‘ από την άλλη μας αναθαρρύνουν τα λόγια του Χριστού: ”Αρχομενων δε τούτων γίνεσθαι ανακύψατε και επάρατε τας κεφαλάς υμών, διότι εγγίζει η απολύτρωσις υμών” (Λουκ. 21, 28).
Δεν θα επιμείνουμε εδώ εκτενέστερα στην περιγραφή της κατάστασης της αποκαλυπτικής εντάσεως που ήδη υπάρχει ‘ δεν θα εγκαταλείψουμε όμως το ισχυρό όπλο που μας έδωσε ο Κύριος: την προσευχή ” Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιε του Θεού του Ζώντος, ελέησον ημάς και τον κόσμον Σου “, και την τέλεση της Λειτουργικής Θυσίας, μέχρις ότου αυτό θα είναι πρακτικά δυνατό.
(Περί προσευχής, σελ. 175- 177)
Η Χώρα αντιμετωπίζει λογοκρισία στα κοινωνικά δίκτυα. Αν θέλετε να βλέπετε τις δημοσιεύσεις ο μόνος ασφαλής τρόπος είναι η εγγραφή στο site. Είναι δωρεάν.
Πηγή: