Ιερά Μονή Αγίου Γερασίμου Ιορδανίτου

Μία ἐκ τῶν παλαιοτέρων Μονῶν τῆς Παλαιστίνης εἶναι ἡ Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Γερασίμου τοῦ Ἰορδανίτου, ἡ ὁποία ἐκτίσθη τὸ 455 ἀπὸ τὸν ἴδιον τὸν Ἅγιον Γεράσιμον. Ὁ Ἅγιος Γεράσιμος κατήγετο ἐκ τῶν Μύρων τῆς Λυκίας. Ὑπῆρξε σπουδαία μορφὴ τοῦ μοναχισμοῦ τῆς Παλαιστίνης συνδυάζων τὸν ἀναχωρητικὸν μὲ τὸν κοινοβιακὸν μοναχισμόν. Τὸ μοναστήριον εἶναι ἐκτισμένον εἰς τὴν νοτιοανατολικὴν κοιλάδα τῆς Ἱεριχοῦς στην έρημο του Ιορδάνη. 

Η Ιεριχώ, κατοικείται σήμερα κυρίως από Αράδες Παλαιστίνιους. Σε μικρή απόσταση βρίσκεται μισογκρεμισμένο το μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου. Εκεί κοντά είναι το ακριβές σημείο του   ποταμού  Ιορδάνη, όπου βαφτίστηκε ο Χριστός. Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω από το  μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου, είναι η Νεκρά Θάλασσα, στο μέρος που  βρίσκονταν οι αρχαίες πόλεις Σόδομα και Γόμορρα.

Το  μοναστήρι βρίσκεται τετρακόσια περίπου μέτρα κάτω από την επιφάνεια της Μεσογείου Θάλασσας. Γι’ αυτό εδώ η ζέστη είναι αφόρητη το καλοκαίρι   και   οι   βροχές το χειμώνα  ελάχιστες. Το μοναστήρι υψώνεται  μεγαλόπρεπο. Είναι  σήμερα μια όαση, που διακόπτει το μονότονο και άχαρο τοπίο της απέραντης ερήμου. Ο προσκυνητής ξεκουράζεται στους  φιλόξενους χώρους του, ξεχνά την άμμο και τις πέτρες της ερήμου και φέρνει στο νου του τα ένδοξα χρόνια του μοναχισμού, του Ελληνισμού και  της Ορθοδοξίας.

Λίγο πιο κάτω από το μοναστήρι, πάνω σε αμμόλοφους, υπάρχουν μερικές σπηλιές. Σε μια απ’αυτές λέγεται ότι έζησε η οσία Μαρία η Αιγύπτια ή η  Αγία  Φωτεινή.

Το μοναστήρι περιτριγυρίζεται από πανύψηλα τείχη και μεγάλη σιδερένια πόρτα. Μπαίνοντας στο μοναστήρι, στα αριστερά, βρίσκεται μικρή εκκλησία αφιερωμένη στη φυγή στην Αίγυπτο. Είναι η σπηλιά όπου, κατά την παράδοση, φιλοξενήθηκε η Παναγία με το Χριστό βρέφος και τον Άγιο Ιωσήφ, όταν έφευγαν στην Αίγυπτο.

Εἰς τὴν βόρειον πλευρὰν του εἶναι ἐκτισμένη τρίκλιτος Ἐκκλησία ἀφιερωμένη εἰς τὸν Ἅγιον Γεράσιμον, τὸν Ἅγιον Εὐθύμιον, τὸν Ἅγιον Ζωσιμὰ καὶ τὴν Ὁσίαν Μαρίαν τὴν Αἰγυπτίαν. Ὅλος ὁ ἐσωτερικὸς διάκοσμος εἶναι τοῦ 12ου αἰῶνος. 

Η περιοχή αυτή λέγεται και  περιοχή της πέρδικας. Πήρε το όνομα της από την Παναγία. Όταν τη  βλέπανε να περνά έλεγαν ότι  έμοιαζε με πέρδικα. Μάλιστα κάποιος είπε:- Αυτή η γυναίκα είναι τόσο όμορφη! Αν υπάρχει μητέρα του Θεού αυτή πρέπει να είναι. Η παράδοση λέει ότι η άγια οικογένεια έμεινε σ’ αυτή τη σπηλιά μια νύχτα.  Εδώ είχε το λημέρι του ένας αρχιληστής. Αυτός είπε στους άλλους ληστές να μην πειράξουν αυτή την οικογένεια, διαφορετικά θα είχαν να κάνουν μαζί του. Τη νύχτα η Παναγία έλουσε το Χριστό. Το νερό που έμεινε, που ήταν πεντακάθαρο, το πήρε η γυναίκα του ληστή και έλουσε το άρρωστο παιδί της. Αμέσως το παιδί έγινε καλά. Λέγεται ότι αυτό το αγόρι ήταν ο ληστής που σταυρώθηκε στα δεξιά του Χριστού και πήγε στον Παράδεισο.

Μὲ τὴν εἰσβολὴν τῶν Περσῶν τὸ 614, τὸ μοναστήριον κατεστράφη καὶ δὲν ἐπανεκτίσθη παρὰ μόνον εἰς τάς ἀρχάς τοῦ 9ου αἰῶνος. Τὸ σημερινὸν μοναστήριον ἀνῳκοδομήθη ἐπάνω εἰς τὰ ἐρείπια ἑνὸς ἄλλου σπουδαίου μοναστηριοῦ, γνωστοῦ ὡς «Λαύρα τοῦ Καλαμῶνος», τὸ ὁποῖον ἱδρύθη ἀπὸ ἀναχωρητάς τῆς ἐρήμου, εἰς τοὺς χρόνους τῆς Ἁγίας Ἑλένης καὶ θεωρεῖται τὸ ἀρχαιότερον μοναστήριον τῆς Παλαιστίνης. Εἷς ἐκ τῶν πολλῶν μοναχῶν τῆς Λαύρας τοῦ Καλαμῶνος ἦτο καὶ ὁ Ἅγιος Σάββας, πρὶν ἱδρύσῃ τὴν ἰδικήν του Λαύραν. Ἡ Λαύρα ἐξηκολούθη νὰ κατοικεῖται μέχρι τὸν 12ον αἰῶνα, ὅταν ἐπεσκευάσθη ὑπό τοῦ αὐτοκράτορος Μανουὴλ Κομνηνοῦ. Ἐπάνω εἰς τὰ ἐρείπια τοῦ μοναστηριοῦ ἐκτίσθη τὸν 19ον αἰῶνα τὸ σημερινὸν μοναστήριον τοῦ Ἁγίου Γερασίμου. Ἡ μνήμη του τιμᾶται τὴν 4ην Μαρτίου καὶ πάντοτε πέφτει ἐντὸς τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, τῆς περιόδου τοῦ πένθους καὶ τῆς κατανύξεως, τό ὁποῖον τόσο ἀγαποῦσε ὁ Ὅσιος κὰθ’ ὅλον του τὸν βίον. Πάντοτε εἰκονίζεται μὲ ἕνα λέοντα, ὁ ὁποῖος, ἀφ’ οὗ ἐθεραπεύθη ὑπὸ τοῦ Ἁγίου, ἔγινε πιστὸς καὶ ἀχώριστος ὑποτακτικός του, βοηθῶν εἰς τὰ ἔργα τῆς Μονῆς. Ἔτσι ὁ Θεὸς δοξάζει τοὺς δοξάζοντας αὐτὸν εἰς τὴν ζωήν τους.

Ο χώρος γύρω από το μοναστήρι είναι μια όαση. Χάρη στις άοκνες προσπάθειες του ηγουμένου και τη βοήθεια των πιστών, η μονότονη και κατάξερη έρημος παραχωρεί τη θέση της στο πράσινο.

Έτσι  εδώ  ξεκουράζεται και η ψυχή και το σώμα του ανθρώπου. Πριν δεκαπέντε χρόνια περίπου, έξω από το μοναστήρι υπήρχαν μόνο λίγες  φοινικιές. Σήμερα όλος ο χώρος σφύζει από ζωή και ξεκουράζει τον κουρασμένο επισκέπτη.

Το  βόρειο μέρος, έξω από το μοναστήρι, είναι περιφραγμένο με ψηλό τοίχο. Εδώ υπάρχουν πολλές ελιές, φοινικιές και χαρουπιές.

Κάτω από μια απ’ αυτές κοιμάται ήσυχα τον ύπνο του δικαίου η μοναχή Χριστοδούλη, που έζησε τα  τελευταία της χρόνια σ’ ένα μικρό δωμάτιο. Κοιμήθηκε σε ηλικία 104 χρόνων. Η μοναχή αυτή αγαπούσε πολύ τα ζώα, κυρίως τις γάτες, τους  σκύλους και τις κατσίκες. Η αγιότητα της φαίνεται από το πιο κάτω γεγονός:

Μετά την κηδεία, την ώρα που την κατέβαζαν από το ναό του Αγίου Γερασίμου και την έπαιρναν να τη θάψουν, ο πολύ λίγος κόσμος που παρευρέθηκε, διαπίστωσαν ότι δεξιά και αριστερά από το φέρετρο στέκονταν τα αγαπημένα της ζώα, σκύλοι και γάτες και πάνω ψηλά στους τοίχους παρατάχθηκαν πολλά  πουλιά. Ήταν όλα αυτά τα ζώα που τάιζε με το δικό της φαγητό.

Στα  ανατολικά του μοναστηριού υπάρχει ένα περιφραγμένο κτήμα με φραγκοσυκιές και ελιές. Εδώ ο ηγούμενος είχε μεταφέρει και τα ζώα αλλά τα σήκωσε, μετά από το εξής παράξενο γεγονός: Ο κηπουρός μπάρμπα-Μιχάλης, που βοηθούσε κάποτε στους κήπους της Μονής, ενώ βρισκόταν σ’ αυτό το μέρος άκουε μια παράξενη φωνή να λέει:  “Δεν  φτάνει που μας έφερε τα άλλα ζώα, τώρα μας κουβάλησε και τις κατσίκες από πάνω μας”. Τον τελευταίο καιρό ο γέροντας είχε πάρει εκεί τις κατσίκες. Παρόμοιες φωνές άκουγαν και άλλοι. Έτσι ο ηγούμενος αναγκάστηκε να μεταφέρει όλα τα ζώα σε άλλους  χώρους.

Στο νότιο μέρος του μοναστηριού υπάρχουν τρεις ξενώνες. Εδώ μπορούν να φιλοξενηθούν όσοι προσκυνητές θέλουν να παραμείνουν στον Άγιο  Γεράσιμο για ορισμένες μέρες.

Xάρη στις άοκνες προσπάθειες του ηγουμένου του  μοναστηριού π. Χρυσόστομου Ταβουλαρέα και την οικονομική βοήθεια προσκυνητών Ελλήνων και Κυπρίων το μοναστήρι σήμερα ανοικοδομήθηκε πλήρως. Αναπαλαιώθηκαν όλα τα  κτίρια η εκκλησία και τα παρεκκλήσια όπως ήταν πριν από αιώνες.

Ο γέροντας βρήκε νερό αν και η περιοχή είναι 400 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της Μεσογείου και έκανε δάσος από φοινικιές. Είναι σήμερα μια όαση, που διακόπτει το μονότονο και άχαρο τοπίο της απέραντης ερήμου.

Ο προσκυνητής ξεκουράζεται στους φιλόξενους χώρους του, ξεχνά την άμμο και τις πέτρες της ερήμου και φέρνει στο νου του τα ένδοξα χρόνια του μοναχισμού, του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας. Η φιλανθρωπία είναι σήμερα ο ένας ο μοναδικός σκοπός του μοναστηριού. Χιλιάδες φτωχοί Παλαιστίνιοι τυγχάνουν της αγάπης της μονής σε τρόφιμα και χρήματα όταν υπάρχουν.Τα τελευταία χρόνια άνοιξαν οι δρόμοι προς τους Αγίους Τόπους και πολλοί προσκυνητές βρίσκουν πραγματική ανάπαυση ψυχής και σώματος στην ουράνια αυτή όαση στην έρημο του Ιορδάνη στην Ιερά μονή Αγίου Γερασίμου του Ιορδανίτη.

Το σημείο που βρίσκεται το μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου βρίσκεται σε εμπόλεμη ζώνη, (Παλαιστίνη, Ισραήλ, Ιορδανία) και δεν δίνονταν άδεια για να γίνει εκεί Θεία Λειτουργία. Ο π.  Χρυσόστομος  κατάφερε μετά από 45 ολόκληρα  χρόνια σε εορτή των Θεοφανείων να πάρει την πολυπόθητη άδεια και να  λειτουργήσει στο μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου, παρουσία πλήθους πιστών.

χρυσόστομος

Ηγούμενος της  μονής εδώ και περίπου τριάντα οχτώ χρόνια είναι ο 60 χρονος, (μανιάτης στην καταγωγή) αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Ταβουλαρέας, που το 1974  επισκέφτηκε το εγκαταλειμμένο -τότε- ησυχαστήριο ως διάκος και  επισκέπτης συνάμα, αλλά ποτέ έκτοτε δεν εγκατέλειψε τον άγονο, μα και  τόσο ευλογημένο αυτό τόπο. Σήμερα, η Μονή του Αγίου Γεράσιμου του  Ιορδανίτη αποτελεί πόλο έλξης για χιλιάδες προσκυνητές των Αγίων Τόπων  και ο Αγιοταφίτης π. Χρυσόστομος, ο ιππότης του ναού, επιμένει να  σηκώνει ψηλά τα λάβαρα του ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, σε πείσμα των  καιρών, που θέλουν τις παραδόσεις να ξεθωριάζουν. «Οταν ήρθα εδώ  για πρώτη φορά και για περίπου δώδεκα χρόνια ζούσα ολομόναχος, δίχως  ηλεκτρικό, νερό, τηλέφωνο και δρόμο», μας αποκαλύπτει ο αρχιμανδρίτης  όταν του ζητάμε να μας μιλήσει για την πρώτη, δύσκολη περίοδο.  

«Εκείνη την εποχή, ήμουν διάκος στη Βηθλεέμ και επειδή είχα εμπλακεί σε  κάτι επεισόδια με Λατίνους, το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων αποφάσισε να με  στείλει για τιμωρία έξι μηνών στη Μονή του Αγίου Σάββα. Τότε, ένας  γέροντας ηγούμενος πρότεινε στον 92χρονο Πατριάρχη Βενέδικτο να με  στείλει στο Μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου, που βρισκόταν  εγκαταλελειμμένο σε μια πολύ επικίνδυνη περιοχή, στην οποία φυσικά δεν  ήθελε να πάει κανένας. Πήγαμε να δούμε από κοντά το μοναστήρι με τον  διάκο του Πατριάρχη περπατώντας μέσα σε χωματόδρομους καλοκαίρι, που η  θερμοκρασία είναι 50 βαθμούς Κελσίου. Οταν φτάσαμε στο μοναστήρι και  παρά το ότι δεν υπήρχε ούτε ένα πράσινο φύλλο, αποφάσισα πως θέλω να  μείνω. Ρίζωσε κατευθείαν στην καρδιά μου!» λέει.

Ο π. Χρυσόστομος θυμάάται  πως όταν επέστρεψαν στον Πατριάρχη και του ανακοίνωσε πως επιθυμεί να  ζήσει εκεί, στην ερημιά, για πάντα εκείνος δεν το πίστευε.

«Σηκώθηκε όρθιος, άνοιξε τα χέρια και μου έδωσε ευλογία και ευχή “να γίνει το μοναστήρι μια όαση στην έρημο”. Eχουν περάσει κάμποσα χρόνια  και όταν θυμάμαι αυτές τις λέξεις συγκινούμαι και με δάκρυα στα μάτια  σκέφτομαι πως η ευχή του έπιασε. Σήμερα, έχω καλύψει 180 στρέμματα με  δέντρα και καλλιέργειες, έχω φτιάξει λίμνη με ψάρια, έφερα νερό από τρία  χιλιόμετρα μακριά, έβαλα ηλεκτρικό. Τότε όμως και για δώδεκα ολόκληρα  χρόνια δεν είχα ούτε να για φάω και ζητιάνευα από τα πούλμαν με τους  προσκυνητές που πήγαιναν στο Σινά για να μαζέψω λίγα λεφτά, να το  συντηρήσω. Ακόμη και το νερό ήταν βρόχινο και το έβγαζα από μια στέρνα για να το σουρώσω και να το χρησιμοποιήσω».

Η όαση που προσελκύει χιλιάδες πιστούς

Κάποτε, το Μοναστήρι του Αγίου Γεράσιμου του Ιορδανίτη ήταν ένα από τα  πιο φτωχά. Ψυχή δεν πέρναγε να ανάψει ένα κεράκι. Σήμερα, χάρη στην  επιμονή και το μεράκι του π. Χρυσόστομου, η μονή έχει εξελιχθεί σε μια  πραγματική όαση που προσελκύει χιλιάδες πιστούς, ενώ έχει να επιδείξει  και ένα πολύ σημαντικό φιλανθρωπικό έργο. Ο ηρωικός αρχιμανδρίτης μας  εξομολογείται πως «εδώ υπάρχουν δουλειές για όλους και δεν… πλήττεις.  Αυτή την περίοδο στο μοναστήρι μένουν μόνιμα είκοσι πέντε μοναχοί από  την Ελλάδα, την Κύπρο, τη Γερμανία και τη Ρουμανία. Ξυπνάμε στις 5.30 το  πρωί και παίρνουμε το πρωινό μας όλοι μαζί, ενώ στη συνέχεια ο καθένας ασχολείται με τον τομέα που έχει αναλάβει: κάποιοι μαγειρεύουν, άλλοι  πάνε στα χωράφια και στα ζώα, ενώ έχουμε και εργαστήρια με κεριά και  ψηφιδωτά. Μάλιστα, έχουμε διακοσμήσει όλη την εκκλησία. Οι επισκέπτες  πάνε και έρχονται συνέχεια. Άλλοτε είναι πολλοί, άλλοτε λίγοι.  Εδώ υπάρχει ένα πιάτο φαγητό για όλους και θα υπάρχει πάντα για όσους  το χρειάζονται. Έχουμε δημιουργήσει και ξενώνες, αλλά μη φανταστείτε  τίποτα πολυτέλειες. Διαθέτουν μόνο τα βασικά. Το μόνο που δεν θα βρει  κανείς εδώ είναι η μοναξιά, το άγχος και η ανασφάλεια. Επίσης, βοηθάμε  τα σχολεία και τα παιδιά, που τα αγαπάμε πολύ. Σε αυτή την περιοχή  υπάρχει μεγάλη φτώχια. Για μας δεν έχει σημασία αν κάποιος είναι  χριστιανός ή μουσουλμάνος. Ο Θεός είναι ένας για όλο τον κόσμο και στην  αγάπη δεν γίνονται διακρίσεις».  

Πηγές :

http://www.iordanitis.com/To-Monastiri-mas

http://katochinews.blogspot.gr/2014/03/blog-post_5.html

προηγούμενο
επόμενο

Facebook Comments