Στην Παλλική η μοναδική εκκλησία που εορτάζει την Απόδοση της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στις 23 Αυγούστου είναι η Κεχριωνιώτισσα.
Ο ιστορικός αυτός ναός βρίσκεται δύο χιλιόμετρα βόρεια του Ληξουρίου και απαντά ως ενοριακός (συναδελφικός). Οι ναοί αυτοί διέπονταν από τις διατάξεις που απέρρεαν από το γνωστό νομοθετικό διάταγμα της 26ης Αυγούστου 1754 του Γενικού Προβλεπτού Θαλάσσης Αυγουστίνου Σαγρέδο. Χαρακτηρίστηκαν δε ως ναοί ιδιωτικού δικαίου και επομένως οιονεί ιδιόκτητοι, υπαγόμενοι στη διοίκηση των ενοριτών, οι οποίοι εξέλεγαν εκάστοτε τους εκκλησιαστικούς επιτρόπους.
Ο αρχικά Ι. Ναός και μετέπειτα Ι. Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου Κεχριωνιώτισσας μαζί με την περίφημη εκκλησία της Παναγίας των Βλαχερνών της βυζαντινής Πάλλης και της γειτονικής Κυρίας των Αγγέλων –περιοχής Αγίου Δημητρίου- πιστοποιούν τη βυζαντινή καταβολή και προέβαλλαν με επιτυχία σθεναρή αντίσταση στο καθολικό δόγμα αρχικά των Φράγκων και εν συνεχεία των Βενετών. Τις βυζαντινές καταβολές της Θεοτόκου Κεχριωνιώτισσας τεκμηριώνουν σήμερα τα υπολείμματα του φερώνυμου, παλαιότατου βυζαντινού ναού (σπόνδυλος Αγίας Τράπεζας, καμαρωτά τόξα-υπέρθυρα) που φυλάσσονται στο προαύλιο της εκκλησίας.
Η προέλευση της ονομασίας «Κεχριών» προέρχεται από τις αρχαίες Κεγχρέες Κορίνθου. Ο λόφος Κεχρί στην αρχαία Πάλλη ήταν οικισμός όπου παραχείμαζαν οι αρχαίοι Κορίνθιοι, οι οποίοι είχαν προορισμό τη Σικελία ή την ιταλική χερσόνησο. Απέναντι από τον οικισμό στον λόφο Κεχρί είχε ιδρυθεί στο Βλαχοβούνι, οικισμός που καταγράφεται σε παλιά πληθυσμιακή -και όχι μόνο- απογραφή του Castrofilaca το 1583. Προγενέστερα όμως, και συγκεκριμένα τον 13ο αι,. στην Επιτομή του Πρακτικού της Λατινικής Επισκοπής Κεφαλληνίας του 1264 αναφέρεται τόσο το Βλαχοβούνι όσο και o Κεχριώνας.
Θαυματουργός θεωρείται η ενθρονισμένη εικόνα, την οποία ακολουθούν παραδόσεις οι οποίες τη σχετίζουν και με τη Ζάκυνθο. Ήτοι, κατά μία παράδοση την αγόρασαν ναύτες Ληξουριώτες από τη Ζάκυνθο, κατ’ άλλη την εκόμισαν Ζακύνθιοι στο Ληξούρι [εξ ου και οι σημερινοί ιδιοκτήτες, το όνομα των οποίων είναι δηλωτικό τόπου καταγωγής: Ζακυνθινοί/Ζακυθι(η)νοί], και κατά τρίτη ο ναός ανήκε στην οικογένεια Σαβίνη και περιήλθε στους Ζακυνθινούς οι οποίοι ήταν ιδιοκτήτες κτημάτων στο Βλαχοβούνι.
Σύμφωνα με ορισμένες παλαιές νοταριακές πράξεις, κτήτορες της Ιεράς Μονής ήταν αρχικά η εκ Βυζαντίου οικογένεια Αμούρ(γ)η και εν συνεχεία η οικογένεια Ζακυνθινού. Η οικογένεια Αμούρ(γ)η εγκαταστάθηκε ανάμεσα στα δύο παλαιότατα χωριά Βλαχοβούνι και Κεχριώνα κι έχοντας βρει μικρή βυζαντινή εκκλησία της Παναγίας, που χρονολογείτο από τον 8ο αιώνα, διαμόρφωσε εκ νέου τον ιερό χώρο χτίζοντας μεγαλόπρεπο ναό. Ακολούθησαν επιγαμίες με την όμορη -στο Βλαχοβούνι- οικογένεια Ζακυνθινού και οι δύο οικογένειες έγιναν κτήτορες της Παναγίας της Κεχριωνιώτισσας.
Κατά το τέλος του 19ου αιώνα το μοναστήρι έπαθε πολλές και μεγάλες ζημιές συνέπεια πυρκαγιάς, με αποτέλεσμα να καούν τα κελιά, η βιβλιοθήκη, το αρχείο, το νότιο τμήμα της εκκλησίας, καθώς και αξιόλογες εικόνες βυζαντινής και επτανησιακής τεχνοτροπίας. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των παλαιοτέρων ανάμεσα στις κατεστραμμένες εικόνες υπήρχε μία που απεικόνιζε την Αγία Ελένη και τον Πατριάρχη Σέργιο κατά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Σε ανάμνηση αυτής της εικόνας και της εορτής που ετελείτο στο μοναστήρι την ημέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, έπειτα από παραγγελία της οικογένειας Ζακυνθινού, ο ιερομόναχος αγιογράφος Παρθένιος Λουκέρης ιστόρησε το 1923 φορητή εικόνα, η οποία και βρίσκεται σε προσκυνητάρι εντός του ιερού χώρου. Επίσης ο ίδιος αγιογράφος κόσμησε με θρησκευτικές παραστάσεις τα εσωτερικά του κυρίως ναού, καθώς και δύο άλλες με το περίφημο θαύμα της Θεοτόκου της απελευθερώσεως των τριών σκλάβων.
Στον σημερινό ναό, κτίσμα του 1828, διασώζεται η καλλίγλυπτη πύλη με τον θαυμάσιο ανάγλυφο διάκοσμο, που παρόμοιος συναντά μόνο σε μια εκκλησία στο Κερί της Ζακύνθου τεκμηριώνοντας την προέλευση της οικογένειας Ζακυνθινού, οι απόγονοι της οποίας πάντα σέβονταν και τιμούσαν τη βυζαντινή καταβολή του μοναστηριού και τελούσαν με κάθε μεγαλοπρέπεια και κατάνυξη τις εορταστικές θρησκευτικές τελετές προσελκύοντας όχι μόνο Παλληκισιάνους, αλλά και κατοίκους από το υπόλοιπο νησί. Ανάμεσα δε στους νεότερους εκλεκτούς απογόνους συγκαταλέγεται και ο σπουδαίος βυζαντινολόγος και ακαδημαϊκός Διονύσιος Ζακυθηνός (Ληξούρι, 1905 – Αθήνα, 16 Ιανουαρίου 1993).
Οι σεισμοί του 1953 προξένησαν εκτεταμένες βλάβες στον Ι. Ναό και στα κελιά. Έγινε αντικατάσταση των τοίχων με νέα αντισεισμική κατασκευή και διατηρήθηκε το θύρωμα της νότιας πλευράς. Υποστυλώθηκε η στέγη και η ουρανία και το εσωτερικό παρέμεινε ανέπαφο. Δυστυχώς όμως, οι σεισμοί τόσο της 26ης Ιανουαρίου όσο και της 3ης Φεβρουαρίου 2014 προκάλεσαν σημαντικότατες και εκτεταμένες βλάβες στον Ι. Ναό, ο οποίος θα πρέπει να τύχει επείγουσας μέριμνας, καθώς, εκτός των άλλων ζημιών, λόγω ανοίγματος μεγάλης οπής στον ανατολικό τοίχο ο εσωτερικός χώρος εκτίθεται άμεσα στις καιρικές μεταβολές.
Τα Θαύματα της Παναγίας της Κεχριωνιώτισσας
23η Αὐγούστου 1694.
Τὸ μεγαλύτερο ἴσως θαῦμα ποὺ ἔγινε ποτέ, ὅπως μᾶς εἶπε καὶ μᾶς ἀφηγήθηκε ὁ Πρωτοσύγκελος τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Κεφαλληνίας π. Γεράσιμος Φωκᾶς κατὰ τὴν ἐπίσκεψή μας στὸ νησί.
Βρισκόμαστε στὸ ἔτος 1694. Ἡ Κεφαλλονιὰ δεχόταν τὶς ἀνελέητες ἐπιδρομὲς Ἀγαρηνῶν πειρατῶν, ποὺ βεβήλωναν μοναστήρια καὶ λεηλατοῦσαν ὁλόκληρα χωριά.
Σὲ μιὰ ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐπιθέσεις αἰχμαλωτίστηκαν τρεῖς νέοι ἀπὸ τὴν περιοχὴ τοῦ Ληξουρίου – ὁ Ἰάκωβος, ὁ Γεώργιος καὶ ὁ Ἰωάννης- καὶ ὁδηγήθηκαν σκλάβοι στὴ Βερβερία (Μπαρμπαριά), τὸ σημερινὸ Ἀλγέρι.
Στὸ σκοτεινὸ κελὶ ποὺ τοὺς ἔριξαν, ἄκουγαν τὶς κραυγὲς ἀπὸ τὰ βασανιστήρια τῶν ἄλλων αἰχμαλώτων καὶ μέσα στὴν ἀπελπισία καὶ τὸν τρόμο ποὺ βίωναν, παρακαλοῦσαν τὴν Παναγία νὰ μὴν ἔχουν τὸν ἴδιο μαρτυρικὸ θάνατο.
Στὶς 22 Αὐγούστου 1694, παραμονὴ τῆς ἑορτῆς τῆς Παναγίας τῆς Κεχριωνιώτισσας, οἱ τρεῖς νέοι ἔστρεψαν ξανὰ τὴ σκέψη τους καὶ τὴν καρδιά τους στὴν Παναγία καὶ στὸ χωριό τους ποὺ γιόρταζε.
Ἁλυσοδεμένοι, ὅπως ἦταν, ἀγκαλιάστηκαν σφιχτὰ καὶ μέσα σὲ λυγμοὺς δακρύων προσευχήθηκαν θερμὰ στὴν Παναγία νὰ πεθάνουν στὸν ὕπνο τους, παρὰ ἀπὸ τὰ φρικτὰ βασανιστήρια.
Καὶ μέσα στὴν ἐξάντληση ἀπὸ τὴν πείνα, τὸ φόβο καὶ τὴν ἀπόγνωση, ἀποκοιμήθηκαν. Καὶ ξύπνησαν, νιώθοντας ἐλαφριὲς τὶς ἁλυσίδες καὶ μὴ μπορώντας νὰ ἀνοίξουν τὰ μάτια τους ἀπὸ τὸ φῶς ποὺ ἀντίκριζαν μετὰ ἀπὸ τόσο καιρό.
Κοιτοῦσαν τριγύρω ἔκπληκτοι, ἄκουγαν τὴν καμπάνα τῆς ἐκκλησίας καὶ τότε ἄρχισαν νὰ συνειδητοποιοῦν αὐτὸ ποὺ δὲν μποροῦσε τὸ μυαλό τους νὰ χωρέσει. Βρίσκονταν στὸ χωριό τους.
Ἡ Παναγία ἡ Κεχριωνιώτισσα μὲ θαυμαστὸ τρόπο τοὺς μετέφερε ἀπὸ τὴ βόρεια Ἀφρικὴ κοντὰ στὸν ναό της, ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς της, τὴν 23η Αὐγούστου 1694.
Μὴ δυνάμενοι νὰ συνέλθουν ἀπὸ τὴ συγκίνηση, πῆραν στὰ χέρια τους τὶς ἁλυσίδες καὶ κατευθύνθηκαν πρὸς τὴν ἐκκλησία ὑπὸ τὰ ἔκπληκτα μάτια τῶν συγχωριανῶν τους, ποὺ τοὺς θεωροῦσαν ἤδη νεκρούς.
Οἱ τρεῖς νέοι, γιὰ νὰ ἐκφράσουν τὴ μεγάλη εὐγνωμοσύνη τους πρὸς τὴν Παναγία μας, ἀποφάσισαν νὰ ἀφιερωθοῦν σὲ Ἐκείνη καὶ μέχρι τὸ τέλος τοῦ βίου τους λάτρευαν τὴ Δέσποινα τοῦ Κόσμου καὶ διακονοῦσαν στὸν ναό της.
Οἱ βαριὲς ἁλυσίδες τους εἶναι κρεμασμένες γύρω ἀπὸ τὸν θρόνο τῆς Παναγίας, γιὰ νὰ μαρτυροῦν τὸ ὑπερφυὲς θαῦμα, καὶ κοντὰ στὸ γεφύρι τοῦ χωριοῦ, ὅπου βρέθηκαν οἱ ἴδιοι, ὑπάρχει μαρμάρινο μνημεῖο. Μάλιστα είναι θαμμένοι εντός του ναού και στο πίσω μέρος του, γεγονός που τεκμηριώνει η ταφόπλακα που ἔχει χαραγμένα τὰ ὀνόματά τους, ενώ ασημόγλυπτες παραστάσεις στα θωράκια του θρόνου εικονίζουν το θαύμα με τις αλυσίδες. Η ταφόπλακα είναι νεότερης κατασκευής και τοποθετημένη επάνω στην παλαιότερη.
Το δεύτερο Θαύμα συνέβη το 1710. Ο Ανδρίτσης, ναυτικός και πλοιοκτήτης ιστιοφόρου, μεταφέροντας σιτάρι από την Ρουμανία στην Κεφαλονιά, διακρίνοντας στον ορίζοντα πειρατικό πλοίο, ζήτησε την βοήθεια της Παναγίας της Κεχριωνιώτισσας, θυμόντας το θαύμα των σκλάωβ της Μπαρμπαριάς.
20 χρόνια μετά, το 1730, ο Τιμόθεος Βουτσινάς ή Φαρσινός προσπάθησε να αποσπάσει μέσω μαχαιριού τιμαλφη από την Εικόνα της Θεοτόκου, στον γυναικωνίτη του Ιερού Ναού. Την στιγμή που ετοιμαζόταν να καρφώσει το μαχαίρι στο πρόσωπο της Εικόνας, παρέλυσαν τα χέρια και τα πόδια του και έμεινε ακίνητος. Και παρέμεινε έτσι μέχρι το πρωϊ , όπου ο Ιερέας πήγε στον Ναό για την πρωϊνή προσευχή και “ανήγγειλε το γεγονός εις Ενετόν Προβλεπτήν της νήσου ΜΑΤΤΙΟ ΣΑΝΣΟΝΙΟ”, όστις συνέλαβε τον αχρείον και ασεβή τούτο άνδρα και ετυφέκισε προ του Κωδωνοστασίου, ως πάλιν εμφαίνεται εις τας αναγλύφους του θρόνου παραστάσεις.”.
Αρκετά χρόνια αργότερα, συνέβη και το τέταρτο Θαύμα. Το έτος 1906 η φοβερή νόσος “ευφλογιά” έπληξε όλους τους κατοίκους της Κεφαλονιάς. Όλοι οι Κεφαλονίτες επισκέφτηκαν την Ιεράν Μονή του Κεχριώνος και επικαλέστηκαν την προστασία της Θεοτόκου. “Η Ιερά Μονή κατέστη τότε εκ των ασθενών εφλογοκομείον”. !
Τον ίδιο χρόνο ο Βασίλειος Μαρκέτος ή Άφαντος (παρατσούκλι λόγω του ιστιοφόρου του) ανεχώρησε “εκ Ληξουρίου δια την “Κατοχήν” Στερεάς Ελλάδας δι εμπόριον”. Ένα μέλος του πληρώματος του, ο Μιχαήλ Αναλυτής ή Μπριλμπίλης κόλλησε την επάρατη νόσο. Για να μην μολυνθούν οι υπόλοιποι αποφάσισαν να τον αφήσουν στην ξηερά, στην θέση Λάμαρι στις εκβολές του Αχελώου ποταμού. Ο “Άφαντος” αφού του άφησε λίγα τρόφιμα ειδοποίησε το Λιμεναρχείο και την οικογένεια του ασθενούς. Το Λιμεναρχείο έστειλε ιστιοφόρο με Καπετάνιο τον Παναγή Παπαδάτο ή Κόννελα, ο οποίος είχε θεραπευτεί από την νόσο για να μεταφέρει τον ασθενή στο Ληξούρι. Ο ασθενής, όμως, είχε ήδη επικαλεστεί την βοήθεια της Παναγίας Κεχριωνιώτισσας. Στον ύπνο του είδε γυναίκα ψηλή που του υποσχέθηκε ότι θα τον βοηθήσει “Μην φοβήσαι! Θα υπάγης εις το σπίτι μου και θα γίνης καλά!”. Έτσι και έγινε.
Το πέμπτο Θαύμα συνέβη το ίδιο έτος, με την ίδια αρρώστια. Ο τότε Εφημέριος του Ναού φοβούμενος την μετάδοση της φοβερής αυτής ασθένειας, αποφάσισε να κλείσει την κύρια είσοδο του Ναού και τον γυναικωνίτη και να αφήσει ανοιχτή την πόρτα στο Βόρειο τμήμα. Την ίδια νύχτα ο Ιερέας είδε στον ύπνο του μιά γυναίκα η οποία “προέτασεν αυτόν να ανοίξη τας δυό θύρας του Ναού και διαβεβαίωνε αυτόν ότι ούτε φόβος υπάρχει και ότι η νόσος εξέλιπεν”. Ξυπνώντας έντρομος ο Εφημέριος άνοιξε τις πόρτες του Ναού και άρχισε να ψάλλει τον όρθρον μετά το πέρας της ακολουθίας.
Το έκτο θαύμα έχει ως εξής! στο Πετρίτσειον Γυμνάσιον Ληξουρίου, όπου εργαζόταν τις αρχές του 20ου αιώνα ο φιλόλογος καθηγητής Παρασκευόπουλος, του οποίου την αδελφή (Αντιγόνη) παντρεύτηκε ο Ιστοριοδίφης Ηλίας Τσιτσέλης.
Ο κ. Παρασκευόπουλος είχε στενή συγγένεια με την οικογένεια Σκαρπαλέζου, η οποία επισκεπτόταν τακτικά το νησί. Ο γιος της Ισιδώρας Σκαρπαλέζου, αρρώστησε βαριά και αποφάσισε να επισκεφτεί τον Ναό, προσευχόμενη όρθια από την έναρξη της αγρύπνιας έως το τέλος της, μπροστά στον Θρόνο της Παναγίας.
Ναυτικός καταγόμενος από το Κάστρον Αργοστολίου, υπέστη γενική παραλυσία των κάτω άκρων και περπατούσε με πατερίτσες. Έφευγε από την οικία του και επισκεπτόταν ένα μέρος από το οποίο φαίνεται όλο το Μοναστηριακό συγκρότημα της Ιεράς Μονής Κεχριώνος. Άκουγε τα πάμπολλα θαύματα της Παναγίας και ζήτησε να τον θεραπεύσει “Πιστεύων εις Αυτήν εδέετο ίνα και αυτόν θεραπεύση και εις μαρτύριον του θαύματος φέρει εις τον Ναόν της Παναγίας τόσον κήρον όσον το βάρος του σώματος του”. Η Παναγία άκουσε την δέηση του και τον γιάτρεψε τον Ιούλιο του 1913 τις 2 το μεσημέρι μέσα στον καύσωνα του θέρους. Το όνομα του ασθενούς δεν έγινε ποτέ γνωστόν.
Το όγδοο θαύμα συνέβη το 1920, όπου ο Παναγής Κονταρίνης ή Μιτζής, γεωργός και έμπορος λαδιού, κάτοικος Ληξουρίου, είχε ένα γιο, τον Γρηγόρη, ο οποίος έπασχε από μιά σοβαρή ασθένεια η οποία ήταν άγνωστη για τους ιατρούς. Κάθε μέρα που περνούσε ο Γρηγόρης ήταν ένα βήμα πιο κοντά στον θάνατο. Ο πατέρας του ασθενούς, βλέποντας το παιδί του να αργοσβήνει, ζήτησε από την Παναγία του Κεχριώνος να θεραπεύσει το παιδί του και “ως τροπάρι να προσφέρη εις την Ιεράν Μονήν τον ημίονόν του”. Αμέσως ο γιός του άρχισε να καλυτερεύει μέρμα με την μέρα. Ο ίδιος όμως ο Μιτζής αθέτησε το τάμα του και συνέχισε τα εμπορικά του ταξίδια , με την άμαξα του, προς την Πύλαρο και την Έρυσσο. Όταν το ζώο του έφτανε στον δρόμο για την Μονή, προσπαθούσε να μεταβεί σε αυτήν, αλλά ο Μιτζής το εμπόδιζε. Μιά μέρα όμως , επιστρέφοντας από το δρομολόγιο του το ζώωο έπεσε κάτω. Αμέσως αναφώνησε ο Κονταρίνης “Παναγιά μου να μην πάθει καμιά ζημιά το ζώο και το εμπόρευμα και θα στα φέρω αμέσως. Αμέσως το ζώο σηκώνεται και όντως ο Κονταρίνης κατευθυνόμενος στην Μονή αφήνει το ζωντανό και το εμπόρευμα. “Τον όνον οι κτήτορες τον επώλησαν” στον Γιώργο Λιβιεράτο Μπουρδέτα αδελφόν του Ηλία Μπουρδέτα Λιβιεράτου που είχε το Παντοπωλείο στο Ληξούρι.
Ένατο Θαύμα!Η οικογένεια Σπυράτου στην Αθήνα φέρνει στον κόσμο ένα αγοράκι κωφό και άλαλο. Αμέσως οι γονείς το τρέχουν στους καλύτερους γιατρούς σε Βιέννη-Παρίσι-Λονδίνο, αλλά χωρίς ελπίδα. Βλέποντας την στενοχώρια της μητέρας η Ισιδώρα Σκαρπαλέζου της συνέστησε να επισκεφτεί το Ληξούρι και την Παναγία την Κεχριωνιώτισσα, όπου έχει κάνει τόσα θαύματα.Η μητέρα του παιδιού η οποία είχε πίστη στην Παναγία, αμέσως ζήτησε από τον άνδρα της να κάνουν στο δωμάτιο του παιδιού μιά αγρύπνια για την υγεία προς την άγνωστη Εικόνα της ΚεχριωνιώτΙσσας. Ο πατέρας δέχτηκε αμέσως και στην μέση της νύχτας άκουσαν το παιδί να φωνάζει από το δωμάτιο του. Το παιδί ήταν τότε 7 ετών. Γονείς και παιδί, θεραπευμένο πλέον, επισκέφτηκαν την Ιερά Μονή του Κεχριώνος το 1922 για να προσκυνήσουν την Εικόνα της Παναγίας, φέροντας το Εικονοστάσιο το οποίο φέρει την ΕΙκόνα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, το οποίο παραμένει έως και σήμερα στον Ναό.
Δέκατο Θαύμα! To 1931 ήταν εφημέριος της Μονής ο Ιερέας Ιάκωβος Ρόζος, ο οποίος έμενε στην οικία της Μονής. Στο λιθόκτιστο εικοστάσιο μπροστά στον δρόμο στα δυτικά της Μονής, οι πεζοί άφηναν τον οβολόν τους. Δυστυχώς κατα διαστήματα ο Χαράλαμπος Ευαγγέλου Λουκέρης επισκεπτόταν και έπαιρνε τα χρήματα. Το σκάνδαλο ήταν μεγάλο διότι “ο κλήρος έπεσε εις ένα απόκληρον Νικόλαον Ζακυνθινόν όστις όλον του τον βίον διήνυσε εις τα Πάτρας και ήλθε να τελειώσει τούτον εις την Μονήν”.Έπεσε λοιπόν στα γόνατα και ζήτησε από την Παναγία να κάμει το θαύμα της και να φανερώσει τον Ιερόσυλο για να φύγει η ενοχή από πάνω του. Ένα μεσημέρι του Ιουλίου ο Χαράλαμπος Λουκέρης επισκέφτηκε για ακόμα μιά φορά το Εικονοστάσι για να αφαιρέσει τα χρήματα. Μιά αόρατη δύναμη, την στιγμή που πήρε τα χρήματα, τον κράτησε ακίνητο, και άρχισε να ουρλιάζει και να σπαράζει. Κοντά στο εικονοστάσι κατοικούσε η Αικατερίνη Μωραϊτη, η οποία στον ύπνο της άκουσε φβνές και νόμισε ότι πρόκειται για έγκλημα. Βγήκε από το σπίτι της και πλησίασε τον Λουκέρη, ζητώντας την βοήθεια ενός διερχόμενου εκείνην την στιγμή, του Διονυσίου Γρηγορίου Λιβιεράτου, ο οποίος είχε περιουσία στον λόφο “Φαβάτι” κοντά στην Μονή.Έτσι λοιπόν, μετέφεραν τον Λουκέρη στην Μονή, ο οποίος έκλαιγε και ζητούσε το έλεος της Μεγαλόχαρης και ομολόγησε ότι αυτός έκλεωε το Εικονοστάσι.
Και φτάνουμε στο ενδέκατο θαύμα της Παναγίας της Κεχριωνιώτισσας.Παράλυτος εκ γενετης στα κάτω άκρα, ο Μιχαήλ Δημητρίου Σπηλιώτης, ποτοποιός στην Πάτρα, παρά τις ιατρικές περιθάλψεις δεν έβλεπε γιατρειά. Η ευσεβής μητέρα του παρακαλούσε μετά δακρύων και επικαλέστηκε την βοήθεια της Παναγίας της Κεχριωνιώτισσας. Πλέον τα θαύματα της Παναγίας μας είχαν γίνει γνωστά.Τις 17 Ιουλίου 1838, της ημέρα της Γιορτής της Αγίας Μαρίνας, μέσω του πλοίου “Αλβέρτα” οι γονείς οδήγησαν τον παράλυτο στο Ληξούρι. Φτάνοντας στην παραλία του Ληξουριού, επιβιβάστηκαν στο αμάξι του Γεωργίου Σιμονέτου-Αραβαντινού, με προορισμό τον Κεχριώνα. Όταν ο οδηγός άκουσε τον προορισμό “έτεινε την χείρα του εις την θύρα του αυτοκινήτου ίνα καταβιβάση τους επιβάτας” ! Αλλά σαν θαύμα, το χέρι του οδηγού έμεινε ακίνητο, ο οποίος φοβήθηκε και επικαλέστηκε την βοήθεια της Θεοτόκου και τελικά μετέφερε τους επιβάτες στην Μονή.Το παιδί γιατρεύτηκε και κατευνθύνθηκε μόνος του προς τον Ιερό θρόνο της Θεομήτορος.Ο οδηγός από τότε, κάθε χρόνο της εορτής, 23 Αυγούστου, μετέφερε τους ιεροψάλτες στην Μονή δωρεάν. Ακόμα και όταν πλέον είχε βγει στην σύνταξη κατέβαλε τα έξοδα της μεταφοράς των ιεροψαλτων.Μπροστά στον θρόνο παραμένουν οι πατερίτσες του Σπηλιώτη για να θυμίζουν το γεγονός της γιατρειάς.Οι πληροφορίες που αναφέρονται άνωθεν είναι καταγεγραμμένες από τον Αρχιμανδρίτη Γεράσιμο Κεφαλά, το 1973.Οπότε καταλαβαίνετε ότι από τότε έως και σήμερα, αρκετά θαύματα της Παναγίας της Κεχριωνιώτισσας, δεν έχουν καταγραφεί.
Ζητάμε την στήριξη σας ! Η Παναγία η Κεχριωνιώτισσα, έχει πληγωμένη στέγη η οποία πρέπει να επισκευαστεί ΑΜΕΣΑ ! Πρέπει να προστατευτεί και να μην αφεθεί στο έλεος των καρικών συνθηκών για ακόμα έναν χειμώνα, ο οποίος προβλέπεται πολύ βροχερός
Όποιος θέλει να βοηθήσει μπορεί να επικοινωνήσει με την οικογένεια Ζακυνθινού στα τηλέφωνα :
(+30) 26710 94290(+30) 26710 94290, 6974 495054, 26710 84410
Πηγές:
http://ikivotos.gr/post/3380/to-monasthri-ths-kexriniwtissas-sthn-palikh-kefalonias, Της Ευρυδίκης Λειβαδά-Ντούκα
http://www.orthodoxos.com.gr/phpBB3/viewtopic.php?t=3586&start=250
https://oikohouse.wordpress.com/2015/08/23/%CF%84%E1%BD%B8-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%BF-%CE%B8%CE%B1%E1%BF%A6%CE%BC%CE%B1-%CF%84%E1%BF%86%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B9%E1%BE%B6%CF%82-%CF%84%E1%BF%86%CF%82-%CE%BA%CE%B5/, Διμηνιαῖο Νεανικὸ περιοδικὸ τοῦ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΗΣ-ΠΡΟΒΟΛΗΣ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ ΜΑΣ ‘’ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ’, Τεῦχος 8 – ΙΟΥΛΙΟΣ -ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2012
Facebook Comments