-Πάτερ, πως μπορεί ο άνθρωπος να νικάει κάθε πειρασμό του διαβόλου;

09/25/2023

Τῇ ΚΕ'(25ῃ) τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου, Μνήμη τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν Εὐφροσύνης, θυγατρὸς Παφνουτίου τοῦ Αἰγυπτίου (470)

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Παφνουτίου, τοῦ πατρὸς αὐτῆς (480)

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Παφνουτίου καὶ τῶν μετ’ αὐτοῦ 546 ὁσιομαρτύρων μοναχῶν ἐν Τέντυρα τοῦ Νείλου τῆς Ἄνω Αἰγύπτου (303)

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἀνάμνησις τοῦ μεγάλου σεισμοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει τῷ 447, ἐν ᾗ τελεῖται ἡ ἐν ἀέρι ἁρπαγὴ τοῦ παιδὸς καὶ τοῦ θαύματος τοῦ Τρισαγίου, ἐπὶ τῆς βασιλείας Θεοδοσίου Β’ τοῦ Νέου καὶ Πρόκλου Πατριάρχου.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων μαρτύρων Παύλου, Τάττης, καὶ τέκνων αὐτῶν Σαβινιανοῦ, Μαξίμου, Ῥούφου καὶ Εὐγενίου τῶν ἐν Δαμασκῷ μαρτυρησάντων (4ος αἰ.)

Οἱ Ἁγίες Αὐρηλία καὶ Νεομισία ὁμολογήτριες ἐν Capua Ἰταλίας καὶ ἀναπαυόμενες ἐν Macerata Ἰταλίας, ἐκ Μικράς Ἀσία

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων Βυζατηνοῦ καὶ Βισκόρου.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Θεοφίλου, ἀρχιεπισκόπου Ἐφέσσου.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος Ἀρσένιος Καθολικὸς τῆς Γεωργίας, ὁ Μέγας (887)

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος Γεώργιος Τσκοντιντέλι, ὁ Γεωργιανός, Ἐπίσκοπος Τσκοντίντι τῆς Γεωργίας (11ος αἰ.)

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Σεργίου τοῦ Ῥαδονὲζ τοῦ θαυματουργοῦ τῆς Ῥωσίας (1392)

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ὁσία Εὐφροσύνη τοῦ Σούζνταλ, θυγατέρα Ἁγίου Μιχαὴλ ἡγεμόνος τοῦ Τσερνιγκώφ (1250)

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ὁσία Δοσιθέα ἡ ἔγκλειστη, τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, ἡ καθοδηγήσασα τὸν Ὅσιον Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ (1776)

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος νεομάρτυς Ἀλέξιος ὁ διά Χριστὸν σαλὸς τοῦ Ἔλνατ Ῥωσίας, ἐν πολλαῖς βασάνοις ἐν τῇ φυλακῇ ὑπὸ τῶν μπολσεβίκων ὑπωπιασθείς, ἐτελειώθη ἐν ἔτει 1985

Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος (Σαχάρωφ) του Έσσεξ

Πλησιάζουμε το Θεό σαν οι ελεεινότεροι από τους αμαρτωλούς. Κατηγορούμε τον εαυτό μας για όλα τα πράγματα. Δεν σκεφτόμαστε τίποτα. Δεν αναζητούμε τίποτα, παρά συγχώρηση και έλεος. Καταδικάζουμε τον εαυτό μας σαν άξιο της κολάσεως. Και σ’ αυτή την κατάσταση συνεχίζουμε. Παρακαλούμε το Θεό να μας βοηθήσει να μην πικράνουμε το Άγιο Πνεύμα με τα πάθη μας, να μην βλάψουμε τον αδελφό μας. Δεν περιμένουμε εξαιρετικά χαρίσματα από ψηλά. Με όση δύναμη έχουμε προσπαθούμε να συλλάβουμε και να εφαρμόσουμε τις εντολές του Χριστού, ζώντας σύμφωνα με αυτές. Τον παρακαλούμε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ Θεού, ελέησον με τον αμαρτωλόν». Ο Θεός ακούει αυτήν την ευγενή προσευχή και βιάζεται για τη σωτηρία μας. «Και έσται πας, ός αν επικαλέσηται το όνομα Κυρίου, σωθήσεται» (Ιωήλ 2,32).

***

Από τον βίο του αγίου Αλεξίου του Έλνατ, του δια Χριστόν σαλού

Ο Άγιος Αλέξιος διαισθανόταν ότι ένας επικείμενος κίνδυνος ήταν προ των πυλών.

Έφτασε ο Μάρτιος του 1917 και η Ρωσία άρχισε να δέχεται το πρώτο ταρακούνημα από το προεπαναστατικό κίνημα. Στα χωριά δεν υπήρχαν κάποιες κρατικές αρχές για να βάζουν μια τάξι. Οι κάτοικοι συγκεντρώνονταν στις τοπικές συνελεύσεις αγροτών για ν᾿ αποφασίσουν πάνω σε θέματα που τους αφορούσαν. Στο χωριό του Αλεξίου οι κάτοικοι τον επέλεξαν ως πρόεδρο της κοινότητός τους. Με το που έγινε πρόεδρος ο Αλέξιος δεν άλλαξε καθόλου τις συνήθειες που είχε μέχρι τότε· προσευχόταν πολύ και συμμετείχε στις ακολουθίες της Εκκλησίας. Ακόμη κι όταν έπρεπε ν᾿ αποφασίση για κάτι, δεν έφευγε από την εκκλησία αλλά παρέμενε μέσα προσευχόμενος μέχρι να πάρη κάποια πληροφορία. Παρέμεινε πρόεδρος μόνο ένα χρόνο, γιατί κάποιος άλλος τοποθετήθηκε στη θέσι του από τις αρχές κ᾽ έτσι ο Αλέξιος σταμάτησε να έχη επαφές με τον κόσμο και κλείστηκε στο κελλί του, αφιερώνοντας όλο του τον χρόνο στην προσευχή και στη νηστεία. Έτσι πέρασαν εννιά χρόνια.

Το 1928 επέλεξε να βαδίση τον δύσκολο δρόμο της σαλότητας…. Εκείνη την εποχή δεν περνούσε από το μυαλό κανενός χωρικού ότι θα μπορούσε κάποιος να εξοριστή χωρίς να είνε ένοχος. Όμως ο όσιος πήγαινε στους χωρικούς που θα εξωρίζονταν και τους προειδοποιούσε.

Οι χωρικοί άρχισαν να συνηθίζουν τις εκκεντρικότητες του Αλεξίου, αλλά μια μέρα εμφανίστηκε γυμνός σε δύο υποδηματοποιούς, τον Αλέξανδρο Σταπάνοβιτς και τον Δημήτριο Ιβάνοβιτς, κάτι που τους έκανε όλους να απορρήσουν. Μετά από λίγο καιρό, ήρθαν στο χωριό αντιπρόσωποι της κυβερνήσεως και κατέσχεσαν όλη την περιουσία των δύο υποδηματοποιών, μέχρι το τελευταίο ρούχο, αφήνοντάς τους γυμνούς δίπλα από τα σπίτια τους που δεν τους ανήκαν πλέον.

Άλλες φορές ο άγιος πήγαινε σε κάποια χωριά κι άρχιζε να μετρά τα σπίτια, δίνοντας ένα νούμερο άσχετο με το πραγματικό εμβαδόν των σπιτιών. Οι κάτοικοι τον έβλεπαν και γελούσαν. Μετά από λίγο καιρό όμως οι ιδιοκτήτες αυτών των σπιτιών συλλαμβάνονταν και φυλακίζονταν για τόσα χρόνια όσο ο Αλέξιος έλεγε ότι ήταν το εμβαδόν των σπιτιών τους.

Κάποια άλλη φορά ο Αλέξιος εμφανίστηκε στην αδελφή του Άννα. Μάζεψε κάποια πράγματα και τα έβαλε πάνω στο τραπέζι. Όταν το τραπέζι γέμισε, φόρεσε το καπέλλο του κ᾽ έφυγε. Η Άννα σκέφτηκε ότι ίσως ήταν κάποιο σημάδι, έτσι έκρυψε αυτά τα πράγματα κάπου μακριά κι όταν της πήραν όλα της τα υπάρχοντα, τα μόνα που είχε ήταν όσα είχε κρύψει.

Πολλές φορές οι αρχές τον είχαν συλλάβει, στέλνοντάς τον σε ψυχιατρική κλινική, αλλά εκεί οι γιατροί δεν μπορούσαν να διαγνώσουν κάποια ψυχική πάθησι, κ᾽ έτσι τον άφηναν ελεύθερο.

Πλησίαζε η επέτειος των 20 ετών από την πτώσι του Ρωσικού κράτους και οι συλλήψεις συνεχίζονταν. Ο Αλέξιος γνώριζε, ότι αυτή τη φορά δεν θα διαφύγη τη σύλληψι και το θάνατο… Εκείνα τα χρόνια οι φυλακές ήταν γεμάτες από ιερείς, μοναχούς, ασκητάς, πιστούς άντρες και γυναίκες, ακόμη και παιδιά. Ανάμεσά τους όμως ήταν και κομμουνισταί, που είχαν καταληστέψει το κράτος, άγριοι κακοποιοί και φονιάδες. Όλοι αυτοί βρίσκονταν ανακατεμένοι στα ίδια κελλιά. Ο Αλέξιος, παρ᾿ όλο που ήταν μαζί με εγκληματίες, δεν παρέλειπε να προσεύχεται νύχτα και μέρα. Κανείς δεν γνώριζε πότε κοιμάται η αν έτρωγε, διότι όλα τα έδινε στους συγκρατουμένους του.

Επειδή δεν εύρισκαν κάποια κατηγορία εναντίον του, χρησιμοποίησαν βασανιστήρια κ᾽ έτσι τον έβαλαν να σταθή ξυπόλητος πάνω σε μια σόμπα που έκαιγε.

Σύντομα στη φυλακή διαδόθηκε η φήμη, ότι ανάμεσά τους υπάρχει ένας άγιος, κ᾽ έτσι ο υπεύθυνος της φυλακής τον πλησίασε μια μέρα και τον ρώτησε•

–Όλοι σε αποκαλούν άγιο. Τι έχεις να πης γι᾿ αυτό;

–Τι είδους άγιος είμαι εγώ; είμαι ένας αμαρτωλός και απλός άνθρωπος.

–Σωστά, απάντησε ο υπεύθυνος, εμείς δεν βάζουμε αγίους στη φυλακή, κάτι θα έκανες για να ᾿σαι εδώ. Γιατί λοιπόν σε έφεραν εδώ;

–Επειδή αυτό είνε αρεστό στο Θεό, απάντησε με πραότητα ο Αλέξιος.

Λίγα λεπτά σιγής ακολούθησαν όταν ο Αλέξιος είπε•

–Γιατί μιλάς τώρα σ᾿ εμένα, ενώ αυτή τη στιγμή στο σπίτι σου υπάρχει μια μεγάλη συμφορά;

Ο υπεύθυνος των φυλακών ξαφνιάστηκε, αλλά δεν πήγε αμέσως στο σπίτι του. Όταν επέστρεψε, βρήκε τη γυναίκα του κρεμασμένη. Από κείνη τη στιγμή προσπάθησε πολλές φορές να ελευθερώση τον Αλέξιο, αλλά δεν ήταν θέλημα Θεού.

Μετά από πολλά βασανιστήρια ο Αλέξιος κοιμήθηκε εν Κυρίω στο αναρρωτήριο των φυλακών. Μετά από 13 μέρες το σώμα του παραδόθηκε στους συγγενείς του να το θάψουν. Θάφτηκε στο παλιό κοιμητήριο του Κίνεσμα και στις 25 Σεπτεμβρίου του 1985 το άφθαρτο λείψανο του οσίου Αλεξίου μεταφέρθηκε στην εκκλησία της πόλεως Ζάρκι.

[από το περιοδικό «Orthodox Word», τ. 286 Σεπτ.-Οκτ./2012 του αρχιμανδρίτου Δαμασκηνού Orlovsky – μετάφρασις• ι. μονή Αγίου Αυγουστίνου Φλωρίνης]

***

αββάς Ιωάννης ο Σαββαΐτης του Σινά

1. Ας ακούσουμε πόση διάκριση απέκτησε ο όσιος εξ αιτίας της τελείας υπακοής του. Όταν βρισκόταν στην μονή του αγίου Σάββα προσήλθαν τρεις νέοι μοναχοί, θέλοντας να γίνουν μαθητές του. Τους δέχθηκε αμέσως και τους φιλοξένησε με χαρά, θέλοντας να τους ξεκουράσει από τον κόπο της οδοιπορίας. Μετά την τρίτη ημέρα τους λέγει ο γέροντας· «Επειδή εγώ, αδελφοί, είμαι εκ φύσεως άνθρωπος πόρνος, δεν μπορώ να δεχθώ κανέναν από σας». Εκείνοι όμως δεν σκανδαλίσθηκαν, γιατί γνώριζαν την αρετή του γέροντα. Επειδή λοιπόν πολύ τον παρακάλεσαν και δεν κατόρθωσαν να τον μεταπείσουν, πέφτουν στα πόδια του και τον παρακαλούν να τους ορίσει τουλάχιστον πως και που πρέπει να μονάσουν.

2. Υποχώρησε λοιπόν ο γέροντας και γνωρίζοντας ότι δέχονται την συμβουλή του με ταπείνωση και υπακοή, λέγει στον ένα · «Εσένα, παιδί μου, θέλει ο Κύριος να καθίσεις σε ησυχαστικό τόπο με υποταγή σε πνευματικό πατέρα». Λέγει και στον δεύτερο· «Πήγαινε, πούλησε τα θελήματά σου και δωστα στον Θεό και σήκωσε τον σταυρό σου και υπόμεινε μέσα σε συνοδεία και κοινόβιο αδελφών και ασφαλώς θα έχεις θησαυρό στους ουρανούς». Ύστερα λέγει στον τρίτο· «Ταύτισε με την αναπνοή σου το λόγο που λέγει· «Αυτός που θα υπομένει ως το τέλος θα σωθεί» και φύγε, αν είναι δυνατόν μην αφήσεις να υπάρξει πιο ελεγκτικός και απότομος άνθρωπος απ’ αυτόν που θα κάνεις δάσκαλό σου στην πνευματική ζωή και με καρτερία πίνε καθημερινά τον μυκτηρισμό και τον χλευασμό σαν μέλι και γάλα». Κι ο αδελφός είπε στον μεγάλο Ιωάννη· «Αν όμως αυτός ζει με αμέλεια , πάτερ, τι να κάνω;». Κι ο γέροντας είπε· «Ακόμα κι αν τον δεις να πορνεύει, να μην φύγεις, αλλά να λες μέσα σου· «Φίλε, ήλθες για να κρίνεις;» Και τότε θα δεις να εξαφανίζεται η υπερηφάνεια και να μαραίνεται η πύρωση της σαρκός».

Γεροντικό του Σινά και «Κλίμαξ», Λόγος τέταρτος περί υπακοής, 113 

***

Άγιος Νήφων ο Κωνσταντιανής

Κάποτε που ήταν στην εκκλησία της Θεοτόκου το Χαλκοπρατίου, τον πλησίασε ένα πολύ ενάρετο παιδί που έτρεχε πάντα ακούραστο στις ιερές ακολουθίες.

-Πάτερ, τον ρώτησε, τι να κάνω για να κερδίσω τη σωτηρία;

-Εσύ παιδάκι μου, είσαι μια αγνή ψυχή. Πως ζητάς ν’ ακούσεις σωτήριο λόγο από ένα γέρο που σάπισε στην αμαρτία;

-Ο λόγος του Θεού, πάτερ, λέει: «Επερώτησον τον πατέρα σου και αναγγελεί σοι». Γι’ αυτό κι εγώ ζητάω να ακούσω από σένα ένα καλό λόγο. Μη με περοφρονήσεις, λοιπόν, τον ανάξιο.

-Τι σκέπτεσαι; Να γίνεις μοναχός ή να ευαρεστήσεις στον Θεό ακολουθώντας τη συνήθη ζωή;

Τον ρώτησε τότε ο άγιος.

-Σκέπτομαι, Πάτερ, να γυμνασθώ πρώτα μέσα στη ζωή και μετά ό, τι θέλει ο Θεός.

–Αν θέλεις, παιδί μου, να κατοικήσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, οφείλεις να προσέξεις τα εξής: Να μην κατηγορείς κανέναν απολύτως, να μην κοροϊδεύεις, να μην οργίζεσαι, να μην περιφρονείς. Φυλάξου πολύ να μη λες «ο τάδε ζει ενάρετα ή ο δείνα άσωτα», διότι αυτό ακριβώς είναι το «μη κρίνετε». Όλους να τους βλέπεις με το ίδιο μάτι, με την ίδια διάθεση, με την ίδια σκέψη, με απλή καρδιά, να τους δέχεσαι σαν τον Χριστό.

Μην ανοίξεις τ’ αυτί σου σε άνθρωπο που κατακρίνει. Ούτε, πολύ περισσότερο, να ευχαριστείσαι και να συμφωνείς με όσα λέει. Αλλά να κρατάς το στόμα σου κλειστό. Να είσαι δηλαδή αργός στα λόγια και επιμελής στην προσευχή. Αλλά ούτε κι αυτόν τον ίδιο που κατακρίνει να τον καταδικάσεις μέσα σου. Κάνει βέβαια κάτι κακό. Αλλά εσύ να βλέπεις τα δικά σου ελαττώματα και να κατηγορείς τον εαυτό σου μόνο.

-Αυτά που μου είπες, πάτερ, παρατήρησε το παιδί, είναι για τους φτασμένους αγωνιστές. Πως όμως εγώ ο μηδαμινός θα μπορέσω να φτάσω ως εκεί, για να ευαρεστήσω στον Θεό;

–Η νεότητα, παιδί μου, αν έχει ταπείνωση και αγνότητα, αρκεί. Δεν της ζητάει τίποτα άλλο ο Θεός. Γι’ αυτό, παλικάρι μου, να είσαι αγνός και ταπεινός. Βάζε τον εαυτό σου κάτω απ’ όλους. Τότε πραγματικά θα ζεις συντροφιά με τον Χριστό.

Αγωνίσου επίσης να μη φαντάζεσαι με το νου σου ότι έφτασες στα μέτρα των αγίων, αλλά να λες συνεχώς: «Ξέρεις, ψυχή μου, ότι ξεπεράσαμε στις αμαρτίες και τους δαίμονες και μέχρι τώρα δεν κάναμε καμία καλή πράξη για τον Θεό; Αλλοίμονο μας, ταλαίπωρη! Τι θα γίνουμε την ημέρα της κρίσεως;»

Για αυτό να θεωρείς την προσευχή σου, παιδί μου, όλο τον καιρό της ζωής σου, σαν του χειρότερου αμαρτωλού. Διότι τότε αμαρτάνουμε χειρότερα, όταν νομίζουμε ότι η προσευχή μας είναι άγια και καθαρή. Άλλωστε και αν ακόμη κάνει κανείς σημεία και τέρατα, πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του αναπολόγητο, γιατί οπωσδήποτε θα αμαρτάνει στην προσευχή με τα εσωτερικά σκιρτήματα της καρδιάς ή και με τους απρόσεκτους λογισμούς. (Δηλαδή, όταν άλλα λέει το στόμα κι αλλού τρέχει ο νους). Γι’ αυτό θυμήσου να λες πάντα τούτα τα λόγια: «εκ τών κρυφίων μου καθαρισόν με καί από αλλοτρίων φείσαι του δούλου σου».

Πρέπει ακόμη να έχεις και τούτο υπ’ όψη σου: Ποτέ να μην ευχαριστείσαι με τα καλά σου έργα ούτε να ξεθαρρεύεις εξ αιτίας τους.

Δεν ξέρεις, αν είναι αρεστά ή αποκρουστικά στο Θεό. Για αυτό καλύτερα να έχεις το θάρρος σου σ’ Εκείνον και στη δύναμη του, λογαριάζοντας τον εαυτό σου ανώφελο χώμα. Αχ, παιδί μου, πόσες αμαρτίες κάνουμε και δεν τις ξέρουμε!

Όταν δεις τους συνανθρώπους σου να σφάλλουν, εσύ να τα βάζεις με τον εαυτό σου. Κι αν κανείς σε βρίσει, σε κατακρίνει ή σε περιφρονήσει, έστω και μέχρις εξευτελισμού, ταπείνωσε τον λογισμό σου και κατάκρινε και συ ο ίδιος τον εαυτό σου σαν αμαρτωλό και ανάξιο να ζει!… Ε, μ’ όλ’ αυτά θα έρθει η διόρθωση και η σωτηρία.

Τότε ο νέος τον ξαναρώτησε:

-Πάτερ, πως μπορεί ο άνθρωπος να νικάει κάθε πειρασμό του διαβόλου;

–Η νίκη σε κάθε πειρασμό είναι η σιωπή και η ταπείνωση. Όλα τα έργα του ταπεινόφρονος είναι γνωστά στον Θεό και επαινετά από τους αγγέλους του. Γι’ αυτό είναι φρικτά και φοβερά στους δαίμονες. Γίνε, λοιπόν, ταπεινός και συντετριμμένος στην καρδιά, ώστε να ποθήσει το Άγιο Πνεύμα να κατοικήσει μέσα σου και να σου δώσει έτσι δύναμη ν’ αποκρούσεις κάθε βιοτική μέριμνα. Γιατί διαβλέπω ότι αυτή περισσότερο σε απομακρύνει από το δρόμο του Θεού απασχολώντας σε με ανώφελα πράγματα. 

Αυτά δεν θα μας ωφελήσουν σε τίποτε, παιδί μου, την ημέρα της Κρίσεως. Δεν μας έστειλε ο Κύριος σε τούτη τη ζωή, για να πνίξουμε τον εαυτό μας μέσα στις μέριμνες και τις υπερβολικές φροντίδες δελεαζόμενοι απ’ τον διάβολο- μη γένοιτο! Καλυτέρεψε ολόκληρο τον εαυτό σου προς τον Θεό φροντίζοντας μόνο για την ψυχή σου, και Εκείνος έχει έννοια και για τις υλικές σου ανάγκες. Γιατί κανένας, όσο κι αν φροντίζει στην παρούσα ζωή για τη σάρκα του, δεν μπορεί να προσθέσει στο ανάστημά του ένα πήχη, καθώς είπε ο Κύριος. Τι όφελος έχουμε απ’ τα πράγματα του κόσμου, έστω κι αν λάχει να τα συνάξουμε όλα στις αποθήκες μας; Στο τέλος τα αφήνουμε εδώ.

Κι εμείς γυμνοί από αρετές κατοικούμε στον τάφο!…

Ποιο υλικό κέρδος μπορεί να μας σώσει τότε; Ασφαλώς κανένα. Θα μας ζώσει από παντού το σκοτάδι, το ουαί, η αιώνια κόλαση. Γι’ αυτό είναι απόλυτη ανάγκη να προσευχόμαστε αδιάλειπτα με πολλή περισυλλογή και γαλήνη. Νιώσε, λοιπόν, παιδάκι μου, και βάλε καλά στην καρδιά σου όλα όσα σου λέω και από δω και μπρος κόψε τις φροντίδες και ζήσε συνετά και ευάρεστα στον Κύριο και Θεό σου.

Μ’ αυτές τις συμβουλές του ο μακάριος έφερε βαθειά κατάνυξη στην καρδιά του νέου. Τέλος εκείνος φεύγοντας έπεσε στα πόδια του και ζήτησε την ευχή του. Το ίδιο έκανε και ο Νήφων. Έπεσε κι αυτός στα πόδια του παιδιού κι έπειτα του έδωσε την ευχή του, για να φύγει.

Το παιδί αυτό ήταν υιός ενός από τους μεγάλους άρχοντες του παλατιού. Από τότε τον περισσότερο καιρό του τον περνούσε μαζί με τον όσιο πριν αυτός να τιμηθεί με το επισκοπικό αξίωμα.

Έμαθε και το κελί του και σύχναζε εκεί τρυγώντας τα θεία διδάγματα, τα γλυκύτερα «υπέρ μέλι και κήριον». Έτσι τράφηκε η ψυχή του κι από μικρός έγινε εύχρηστο σκεύος στα χέρια του Θεού. Με τα πνευματικά του χαρίσματα ευαρέστησε στον Κύριο κι όταν ήρθε η ώρα, του παρέδωσε την ψυχή του κι αναπαύτηκε μέσα στη θεϊκή του αγκάλη. Το όνομα του ήταν Νεόφυτος.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ένας Ασκητής επίσκοπος, Άγιος Νήφων ο Κωνσταντιανής» του Πέτρου Ιερομονάχου (μαθητού του Αγ.Νήφωνος). Εκδόσεις Αστήρ.

Αν γνώριζαν οι βασιλιάδες και οι κυβερνήτες των λαών την αγάπη του Θεού, δεν θα έκαναν ποτέ πόλεμο. Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη